بررسي معماري پايدار در معماري سنتي ايران با تأكيد بر بناهاي مسكوني بافت تاريخي بوشهر

معماري سنتي ايران داراي ويژگي هاي خاصي مي باشد كه مسايل زيباشناختي و زيست محيطي را در طراحي خود در نظر گرفته است. اين اصول در ابنيه سنتي ايران مانند خانه هاي مسكوني ديده مي شود. معماري پايدار سعي مي نمايد آسايش را براي كاربران از نظر اقتصادي، اجتماعي و محيط زيست فراهم آورد. بسياري از ابنيه سنتي ايراني كه اصول پايداري بر طراحي آن ها حكم فرما مي باشد؛ در بافت قديم شهر قرار دارند. معماري بوشهر در سواحل خليج فارس دقيقاَ منطبق با شرايط محيطي و اقليمي شكل گرفته و داراي هويت خاص منطقه خود مي باشد و اين معماري در مقياس خرد و كلان چه از نظر كالبدي و چه از نظر پايداري به واسطه نوع نگرش به انسان و محيط و همچنين راهكارهاي معماري زمينه ارزشمندي براي استفاده مي باشد. در واقع معماري بومي در سازگاري با اقليم سخت آن منطقه به راهكارهاي بسيار مناسبي رسيده است كه شناخت آن ها راهگشاي رسيدن به الگوهاي مناسبي در فضاهاي معماري جديد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ است. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي-تحليلي مي باشد كه با مطالعات كتابخانه اي به بررسي ارتباط پايداري و معماري سنتي ايران و سپس بررسي الگوهاي پايداري در بناهاي مسكوني بافت تاريخي بوشهر پرداخته شده است. هدف از اين پژوهش بكارگيري اصول معماري سنتي ايران بر مبناي اصول معماري پايدار جهت رسيدن به ساختمان هاي پايدار و بهينه مي باشد.