جايگاه شيشه در معماري ايراني- اسلامي و تزئينات آن از منظرگرافيك محيطي

مهم ترين خصيصه هنـرهاي تجسمـي كه گرافيك كاربردي ترين آن ها است رابطه اي است كه با جهان ديداري برقرار مي كند. در جهان واقعيت پيوند انسان با محيط پيرامون با بهره گيري از حواس پنج گانه ممكن مي شود، اما عنصر بينايي- ديداري در هنرهاي تجسمي ركن اصلي درك، فهم و خلاقيت است.گرافيك محيطي به عنوان يكي از شاخه هاي هنر گرافيك، زيبايي بصري و نظم و هماهنگي مطلوب فضا است. مقصود از تمام طرحهاي گرافيكي براي محيط داخلي و خارجي ايجاد فضايي براي زندگي پر نشاط و سالم و قانع كننده است. مشخص كردن يك مكان از مكاني ديگر، زيباسازي، نظم و انسجام بخشيدن به فضا و گسترش حيطه فعاليت طراحي داخلي، از اهداف گرافيك محيطي به شمار ميرود.. با توجه به معناي گسترده و وسيع گرافيك محيطي و طيف بسيار متنوعي از عناصر بصري درون آن و نظر به بحث ارتباط و انتقال مفاهيمي كه در تعريف گرافيك محيطي ارائه شده مي توان استفاده از شيشه مانند شيشه هاي رنگي در معماري ايراني را واجد معنا و مفوهم يافت. پژوهش حاضر سعي بر آن دارد تا از منظرگرافيك محيطي جايگاه شيشه در معماري ايراني را مورد مطالعه و بررسي قرار دهد.