بررسي تاثير اندازه موج هسته بر رفتار ابزار محدودگر نيروي آكاردئوني

سازه هاي فضاكار بهترين گزينه براي پوشش دهانه هاي وسيع در دو جهت متعامد هستند. اين سازه ها رفتار مسلط سه بعدي دارند، به نحوي كه عملكرد سازه در يك فضاي دوبعدي قابل تصور نيست. سازه هاي فضاكار قابليت توليد انبوه داشته، سبك وزن بوده از نظر اقتصادي مقرون به صرفه هستند. علاوه بر اين موارد، سازه هاي فضاكار از بعد زيبايي شناختي بسيار قابل توجه ميباشند. ابداع فرم هاي متنوع سازه اي به همراه امكان تركيب با مصالح پوششي نظير شيشه و پاشامي از قابليت هاي منحصر بفرد سازه هاي فضاكار است. در كنار تمام مزاياي سازه هاي فضاكار، اين سازه ها از مشكل خرابي پيش رونده رنج ميبرند. اين خرابي در پي بروز ناپايداري در سازه آغاز شده و سپس در كل سازه انتشار ميابد. مهمترين جرقه شروع خرابي، كمانش عضو فشاري ميباشد. از آنجايي كه اعضاي فشاري مورد استفاده در سازه هاي فضاكار داراي نسبت لاغري متوسط همراه با اتصالات مفصلي (در سازه هاي دولايه) ميباشند، كمانش آنها از نوع شكننده است. ظرفيت باربري يك عضو فشاري پس از رسيدن به بار بحراني كاهش شديدي پيدا ميكند. اگر سازه نتواند باز توزيع نيروهاي ديناميكي پس از خرابي عضو فشاري را تحمل كند خرابي در سازه گسترش ميابد. ابزار هاي محدودگر نيرو به اعضاي بحراني فشاري اعمال ميشود تا رفتار پس كمانشي تند آنها را اصلاح كرده و آن را تبديل به رفتار الاستوپلاستيك نمايد. ابزار محدودگر نيروي آكاردئوني كه توسط مولفين معرفي شده است شامل هسته و غلاف و اتصالات ميباشد. در اين ابزار، با استناد به نتايج آزمايشگاهي غلاف به طور موثري از كمانش هسته جلوگيري ميكند. در اين مقاله ابزار محدودگر نيروي آكاردئوني تحت مطالعه پارامتريك قرار گرفته و تاثير اندازه موج هسته بر رفتار نيرو-تغيير مكان آن بررسي شده است.