ارزيابي روش طراحي بر مبناي عملكرد براي ساختمان‌هاي بلند با سيستم جداگر لرزه‌اي پايه

جداسازي لرزه اي روشي جديد براي طراحي سازه‌ها در برابر زلزله است كه مي تواند در هنگام وقوع آن، باعث كاهش نيروهاي وارد برسازه شود. هدف اصلي از به كارگيري جداسازهاي لرزه اي، كاهش ميزان شتاب، جابجايي نسبي و فركانس ارتعاشات منتقل شده به سازه مي‌باشد و اين امر در درجه اول با افزايش قابل توجه پريود مبناي ارتعاشات سازه امكان پذير خواهد بود. با اين وجود بر خلاف تصور رايج، به كارگيري جداساز‌هاي لرزه‌اي براي سازه‌هاي بلند‌مرتبه كه خود داراي پريودهاي بالا مي‌باشند نيز منجر به بهبود عملكرد لرزه‌اي مي‌گردد. جداسازهاي لرزه‌اي با خارج كردن فركانس اصلي نوسانات سازه از فركانس‌هاي غالب ناشي از زمين‌لرزه باعث كاهش خرابي هاي سازه مي شود. با توجه به ارتباط معناداري كه بين خرابي سازه و تغيير مكان وجود دارد، از روش طراحي لرزه‌اي بر مبناي عملكرد(PBSD)، براي طراحي سازه استفاده شده ‌است. بر خلاف روش‌هاي رايج طراحي مانند آنچه در آيين‌نامه IBC گفته شده است، ‌در روش طراحي عملكردي رفتار غيرخطي روسازه لحاظ خواهد شد. ايده اصلي‌ طراحي براساس عملكرد اين است كه سازه بايد تحت شدت زلزله مشخص، براي سطح عملكرد مشخص كه توسط حد كرنش يا دريفت تعريف مي‌شود، طراحي گردد. در اين تحقيق با استفاده از نرم افزار OpenSees نشان داده شده است كه جداسازهاي لرزه‌اي در ساختمان‌هاي بلند باعث بهبود عملكرد ساختمان و كاهش نيروهاي وارد بر سازه جهت پايداري بيشتر سازه در برابر زلزله مي‌شود. نتايج نشان داده است كه استفاده از جداسازهاي لرزه‌اي در ساختمان‌هاي بلند بر اساس روش طراحي بر مبناي عملكرد، نتيجه مطلوبي نسبت به ساير روش‌ها خواهد داشت.