بررسي انتقال بار در درزهاي عرضي روسازي‌هاي بتني

در روسازي‌هاي بتني معمولا براي جلوگيري از ترك خوردگي بتن در اثر تغيير حجم، درزهاي عرضي در فواصل مناسب تعبيه مي‌شود. اگر اين درزهاي عرضي به طور مناسبي طراحي نشوند نقطه ضعفي در روسازي محسوب شده و معمولا عمده خرابي‌هاي روسازي‌هاي بتني درزدار از جمله پلكاني شدن، پمپينگ، شكست گوشه و ناهمواري‌هاي مربوط به اين خرابي‌ها در محل درزها اتفاق مي‌افتد به همين علت بايد در محل درزها تدابير ويژه‌اي اتخاذ شود. اگر در محل درزها انتقال بار از يك دال به دال ديگر به طور مناسبي انجام گيرد مقدار تنش و تغييرشكل هر دو دال كاهش يافته و در نتيجه خرابي‌هاي ذكرشده نيز كاهش خواهد يافت و عمر روسازي افزايش خواهد يافت. بهره‌وري انتقال بار پارامتر مناسبي است كه براي بيان عملكرد انتقال بار در درزها استفاده مي‌شود كه با استفاده از دستگاه افت و خيزسنج ضربه‌اي اندازه‌گيري مي‌شود و در اين مقاله بيان شده است. براي انتقال مناسب بار در محل درزها از دو روش قفل و بست سنگدانه‌اي يا داول استفاده مي‌شود. در اين مقاله اين دو روش، كاربرد و تفاوت‏هاي آن‏ها بررسي شده است. در ادامه به طور دقيق‌تر در مورد استفاده از داول براي انتقال بار و نحوه‌ي طراحي آن مطالبي آورده شده است. همچنين به نحوه‌ي تحليل نيروي داول‌ها و طراحي آنها از دو منظر عمل گروهي داول‌ها و تنش تكيه‌گاهي در داول پرداخته شده است.