چند دليل براي توجه به اشتغال زايي در كشاورزي با توجه به شرايط كشور و خشكسالي هاي پياپي

ايران از نخستين كشورهاي جهان است كه در آن كشاورزي و زراعت آغاز گرديده‌است. در قرن اول پيش از ميلاد ايراني‌ها همه درختان ميوه‌اي كه در يونان كشت مي‌شده (به استثناي زيتون) با هجوم اسكندر كشاورزي ايران رو به زوال گذاشت و بسياري از مزارع از بين رفت و اين وضع تا زمان به حكومت رسيدن اردشير بابكان ادامه يافت . پس از آن ساسانيان به بازسازي قنات‌ها و تشويق و گسترش كشاورزي، باغباني و دامپروري پرداختند. پس از ساسانيان تا حمله مغول، كشاورزي ايران به تناوب دچار ركود شد و پيشرفتي در زمان بني عباس و حكومتهاي محلي) گرديد. با وجود اينكه ايران كشور وسيعي است ولي در مجموع خاك آن براي كشاورزي در ابعاد بزرگ كاملا مناسب نيست. تنها ۱۲٪ از مساحت كشور يعني كمتر از ۲۰۰ هزار كيلومتر مربع تا به حال تحت عمليات كشاورزي ‌قرار گرفته است. از طرفي زمين هاي زير كشت آبي و ديم در حدود شانزده ميليون هكتار برآورد مي شود و از اين زمين ها حدود نيمي از آن كشت آبي و نيمي ديگر به صورت ديم كشت مي شود. اين در حالي است كه هنوز ۶۳٪ زمين‌هاي با ظرفيت كشت و زرع دست نخورده باقي مانده است. يعني تنها از حدود ۵۰٪ تا ۶۰٪ ظرفيت و استعداد زمين‌هايي كه تحت عمليات كشاورزي است استفاده مي‌گردد