مديريت پايدار منابع آب در كشاورزي با تاكيد بر تغييرات آب و هوايي در استان سيستان و بلوچستان

آب يكي از منابع مهم براي توسعه كشاورزي در همه مناطق مي باشد. با افزايش نياز و توسعه كشاورزي زمين هايي كه نياز به آبياري دارند، در سالهاي آينده افزايش خواهد يافت، اين در حالي است كه منابع آب شيرين از ناپابدار بوده و از چرخه كشاورزي خارج شده تا نياز مصرف داخلي(شرب) و صنعت را برآورده سازند. علاوه بر اين، بهره وري آبياري بسيار پايين است، زيرا كمتر از 65 درصد از آب مصرفي در واقع توسط محصولات كشاورزي مورد استفاده قرار مي گيرد. استفاده پايدار از آب آبياري اولويتي براي كشاورزي در مناطق خشك است. بنابراين، با توجه به كمبود منابع آب و تغييرات آب و هوايي، تلاش هاي چشمگيري براي معرفي سياست ها و استراتژي هايي با هدف افزايش بهره وري آب صورت گرفته است. مديريت بهتر معمولا به بهبود تخصيص آب و يا بهره وري آب آبياري اشاره دارد. همچنين بهره وري به قيمت گذاري مناسب نيز بستگي دارد، در حالي كه با توجه به نوع فن آوري مورد استفاده در اقليم منطقه، شرايط محيطي و برنامه ريزي آب نيز بر بهره وري بيشتر از منابع آب تاثير گذار است . شيوه هاي كشاورزي مانند مديريت خاك، استفاده از آبياري و كود و بيماري و كنترل آفات به مديريت زيست محيطي در كشاورزي و حفاظت از محيط زيست مرتبط است. فشارهاي اجتماعي و اقتصادي و تغييرات آب و هوايي محدوديت هايي را براي آب اختصاص داده شده به كشاورزي اعمال مي كند. ارائه برنامه مديريت پايدار آب در استان خراسان جنوبي نه تنها يك برنامه استراتژيك محسوب مي گردد، بلكه شامل بسياري از ملاحظات ديگر مربوط به رفتار اجتماعي جوامع روستايي، محدوديت هاي اقتصادي و يا چارچوب قانوني و نهادي است كه ممكن است به پذيرش بعضي از اقدامات و ديگران كمك كند. مديريت پايدار آب در كشاورزي، كه داراي نقش چند منظوره در سيستان و بلوچستان است، مي تواند با اتخاذ راه¬هكارهايي به پيشرفت در برنامه هاي آبياري، كاربرد خاك و گياه، قيمت گذاري آب، استفاده مجدد از فاضلاب هاي تصفيه شده، مشاركت كشاورزان در مديريت آب و ايجاد ظرفيت فعال براي بهره وري آب تحت تغييرات اقليمي انجام پذيرد.