بررسي اثر شوري آب و خاك بر كشاورزي

محدوديت كمي و كيفي منابع آب و اهميت فعاليت‌هاي كشاورزي بر اشتغال و توليد، لزوم به كارگيري اقدامات و راهبردهاي مناسب جهت استفاده صحيح از منابع موجود و غلبه بر محدوديت‌ها را ضروري مي‌سازد. امروزه شوري آب و خاك به عنوان يك عامل محدودكننده و يك تهديد جدي براي منابع آب و خاك و توليد در بخش كشاورزي محسوب مي‌شود و مي‌تواند بنيان امنيت غذايي و اقتصاد جوامع مختلف را تحت‌ تاثير خود قرار دهد. در اين مقاله با تاكيد بر بررسي اثر شوري آب و خاك اراضي كشاورزي، ابتدا معيارهاي تشخيص خاك‌هاي شور و سديمي و اثر شوري بر گياه و سپس نكاتي در بهره‌برداري از آب و خاك شور و نياز آبشويي مورد بررسي قرار گرفته است. دلايل اصلي شوري خاك اراضي كشاورزي را مي‌توان مواردي مانند آبياري با آب‌هاي شور، تبخير شديد، آبشويي ناكافي، كمبود آبياري مناسب و مديريت زهكشي اراضي برشمرد. بنابراين با اندازه‌گيري مقدار شوري آب و خاك به طور مجزا، كمي كردن تاثير شوري بر عملكرد محصول در مراحل مختلف رشد، كشت گياهان مقاوم به شوري با توجه به درجه شوري آب در هر منطقه، تلفيق آب شيرين و شور در مواقع لزوم و برآورد دقيق مقدار آب مورد نياز آبشويي مي‌توان ضمن جلوگيري از توسعه شورشدن اراضي، از منابع آب و خاك استفاده بهينه را برد.