بررسي تأثير شيوه آبياري بر منابع آب و كشاورزي پايدار

Investigating the effect of irrigation practices on water resources and sustainable agriculture

با توجه به نقش موثر فعاليتهاي كشاورزي در توليد و اشتغال، توجه به موضوع كشاورزي پايدار اجتناب‌ناپذير مي باشد. در سالهاي اخير كاهش بارندگي و افزايش تقاضاي آب مديريت منابع آب را با محدوديت‌هاي جدي مواجه ساخته است. شدت اين محدوديت‌ها در مناطق خشك و بياباني بيشتر بوده و مهم‌ترين عامل تهديد كننده كشاورزي پايدار در اين مناطق محسوب مي شود. در اين مقاله با توجه به رويكرد بخشهاي مختلف با ديدگاه متفاوت به سيستم‌هاي آبياري تحت فشار، تاثير روش هاي آبياري بر منابع آب مورد بررسي قرار گرفته است تا از اين طريق ضمن روشن شدن ابعاد ديگر موضوع به راهبرد تضمين كننده كشاورزي پايدار دست يابد. براي درك بهتر اين موضوع ابتدا مفاهيم كشاورزي پايدار، بهره‌وري و راندمان مورد بررسي قرار گرفته است. سپس نتايج پژوهش‌هاي مختلف با رويكردهاي متفاوت از موضوع در قالب دو بخش مورد ارزيابي قرار گرفته است. طبق نتايج با توجه به سازگاري محيطي به‌كارگيري هر روش و راهكار ترويجي، مهندسي و مديريتي كه ضمن ايجاد اشتغال و تامين معيشت كشاورزان، كاهش برداشت آب به مقداري كه امكان احيا و تعادل‌بخشي منابع آب فراهم باشد را تابع هدف خود قرار دهد، مي‌تواند كشاورزي پايدار را تضمين كند.