وا سنجي مدل هاي بارش رواناب

بارش مهمترين و مؤثر ترين منبع آب يك حوضه آبريز مي باشد كه با توزيع نا برابر مكاني و زماني در سطح حوضه تغيير مي كند. كارشناسان و متخصصان منابع آب همواره در پي آن بوده اند كه بتوانند معادله بين مقادير بارندگي و رواناب را در حوضه هاي آبريز و در شرايط مختلف زماني و مكاني بيابند. يكي از چالش هاي مهم در فرآيند بارش- رواناب در حوضه هاي آبريز، يافتن پارامتر هاي معرف فرآيند هاي مختلف چرخه هيدرولوژيكي در فرآيندي با عنوان وا سنجي است. تخمين و برآورد اين پارامتر ها در حضور تعداد قابل ملاحظه اي از پارامتر ها و با توجه به پيچيدگي روابط حاكم در مدل، با دقت كافي به شكل دستي و در يك فرآيند مبتني بر سعي و خطا بسيار زمان بر و اغلب غير ممكن است. براي اين كار بايد از ابزار هاي بهينه سازي كمك گرفت. در تحقيق حاضر به بررسي مدل هاي بارش- رواناب و واسنجي آنها پرداخته شد مهم ترين نتيجه-اي كه از آن حاصل شد اين است كه، عدم وجود تابع منحصر به فرد براي در نظر گرفتن كليه خصوصيات آبنمود از يك طرف و لزوم مشخص نمودن اولويت هاي مدل ساز در فرايند وا سنجي باعث مي شود كه نتوان در يك مدل هيدرولوژيكي مجموعه پارامتر هاي منحصر به فردي ارائه كرد، همچنين در انتخاب مدل و روش بهينه سازي بايد به حوضه مورد نظر هم توجه نمود زيرا مناسب بودن يك روش در شبيه سازي آبنمود هاي يك حوضه دليلي بر مناسب بودن آن روش در حوضه ديگر نمي شود.