نقش نشانه‌ها در معنا‌آفريني و هويّت‌بخشي بنا

The role of signs in creating meaning and identity

تحولي كه در دوره مدرن به وجود آمد گسستگي ميان معنا و مكان در معماري ايجاد كرد. با روي كار آمدن پست مدرن، به دنبال خسارات مدرنيته معماران به معماري تنديس‌گرايي كه معماري گذشته را تقليد مي‌كرد روي آوردند. آنچه امروزه نياز است دستيابي به معماري‌اي است كه پاسخگوي نياز معناشناختي و هويّت جامعه باشد. اين معنا زماني قابل درك است كه با سنت و فرهنگ گذشته پيوند خورده باشد. اين پيوند از طريق تصور انسان از محيط برقرار مي‌شود. براي معنا بخشي به اين تصور ذهني لازم است به شناختي از عناصر و اشياي بنيادين محيط دست يافت و اين ممكن نمي‌شود مگر اينكه خاطره‌اي از آن وجود داشته باشد. اين عناصر و اشياي بنيادين در نتيجه حضور نشانه‌ها و عوامل شكلي مكان و شاخص‌هاي آن‌ها پديد مي‌آيند. هدف اين پژوهش بررسي تاثير نمادها و نشانه‌هاي به كار رفته در محيط براي تداعي معنا و هويّت، مي‌باشد و به نظر مي‌رسد كه نشانه‌ها و نمادها نقش مهمي در تفسير و فهم معناهاي نهفته در آنها ايفا مي‌كند چون به عنوان واقعيت‌هاي خارجي و عيني در ارتباط با حقيقت دروني و باطني انسان است كه از طريق آنها مي‌توان معناي مورد نظر را كشف و تفسير كرد همچنين به واسطه درك نمادها و نشانه‌ها است كه حس مكان مي‌تواند به بالاترين سطح خود برسد. يافته‌ها حاكي از آن هستند كه معاني نشانه‌اي و نمادين كه زمينه‌ساز مشاركت عاطفي و همدلانه در مكان، پذيرش معاني و همذات‌پنداري با آن بوده و به نوعي به احساس بودن در درون مكان منجر مي‌گردند، مي‌تواند موجب شكل‌گيري سطوح ژرف‌تر حس مكان در انسان گردد. پژوهش حاضر تحليلي-توصيفي مي‌باشد كه با مطالعه اسناد و آمار علمي، بررسي تجارب و مطالعات پيشين صورت گرفته و سپس شاخص‌هايي از اين مطالعات استخراج گشته و با رويكرد اولويت بندي شاخص‌ها در قالب پرسشنامه مورد تحليل و بررسي قرار مي‌گيرند.

The transformation that happened in the modern period created a discrepancy between meaning and place in architecture. With the postmodern approach, following the damage of modernity, architects turned to the sculptural architecture that imitated the past architecture