تحليل شهرك مسكوني شوشتر نو بر اساس اصول و روش هاي طراحي فضاهاي مسكوني در ايران

Analysis of Shushtar_ No complex based on principles and techniques of residential design in Iran

معماري و بافت سنتي شهرهاي ايران، نمايانگر تاريخ، فرهنگ و محيط زندگي مردمي است كه بنا بر تفكرات نوگرايانه حاكم بر فضاي چند دهه اخير معماري و شهرسازي ايران به فراموشي سپرده شده اند. نفوذ تفكرات مدرنيستي كه از اواخر دوره قاجار، تحت تاثير معماري غرب، در ساختار معماري ايران رسوخ كرد و تحولاتي كه به دنبال آن در سيماي عمومي شهرها رخ داد، منجر به ناديده گرفتن ارزش هاي معماري سنتي و بومي شهرهاي ايران شد. به دنبال آن، معماران ايراني، در اكثر موارد، بدون آگاهي كامل از ارزش ها و الگوهاي معماري سنتي ايران، به تقليدي كوركورانه از معماري غرب روي آوردند كه نتيجه آن چيزي جز ناهماهنگي و آشفتگي در آثار ساخته شده شهر نبوده است. لذا تلاش در جهت ايجاد آثار معماري كه از يك سو پاسخگوي نيازهاي جديد استفاده كنندگان باشد و از سويي ديگر سازگاري خود را با ويژگي هاي اقليمي و اجتماعي بستر خود حفظ كنند، همواره سبب دل مشغولي بسياري از انديشمندان و معماران اين دوره گشته است. شهرك شوشتر نو يكي از نمونه هاي شهرسازي جديد در ايران به شمار مي رود كه در جهت دستيابي به اين هدف توسط كامران طباطبايي ديبا طراحي و اجرا شد. پژوهش حاضر در تلاش است تا بر پايه پژوهش هاي صورت گرفته توسط محمود توسلي در زمينه اصول و روش هاي طراحي فضاهاي مسكوني در ايران، به تحليل و بررسي چگونگي شكل گيري پروژه مسكوني شوشتر نو بر اساس اين اصول بپردازد. با بررسي اين پروژه و اصولي كه در آن به كار رفته، در مي يابيم كه ديبا چگونه در فرآيند طراحي اين مجموعه از ويژگي هاي كالبدي و اصول شكل دهنده شهرهاي قديمي ايران، به خصوص شوشتر و دزفول، الهام گرفته و آنها را به بهترين شكل ممكن بازآفريني كرده است.