چكيده فارسي :
سازمان فضايي خانه هاي معاصر شهري در طول ساليان گذشته تغييرات بسياري كرده است. اين تغييرات با توجه به روند سريع و حجيم شهرنشيني در كشور از سال 1340 به بعد در وضعيتي شتابان و مقياس انبوه صورت گرفت. در اين فرايند استفاده از الگوهاي معمارانه مكان كه قرن ها پاسخگوي نيازهاي فرهنگي و اجتماعي اقوام ايراني بودند پي در پي كاهش يافت تا اينكه به دست فراموشي سپرده شد. زندگي اصيل ايراني كليتي در هم پيچيده از نيازهاي اوليه و نيازهاي ثانويه است و در گذشته نقش اساسي در پاسخ گويي به اين نيازها به عهده ي خانه هاي اصيل ايراني بوده است به نحوي كه فضاهاي كالبدي خانه براي اين راه و رسم زندگي در سنين و جنسيت هاي گوناگون خانواده در شبانه روز، هفته، فصل و سال برنامه هايي را ممكن مي كرده است. وليكن خانه هاي جديد قوطي هاي كاملأ بسته ايست بدون ارتباط با طبيعت. از دهه ي چهارم و پنجم قرن حاضر، نقش فضا در الگوهاي معمارانه به صورت جدا جدا، تجزيه شده و واگرا، به مصالح، سازه و اشياء واگذار شد. فضا از حالت سه بعد خارج و به دو بعد ترجمه شد. امكان تحقق انواع الگوهاي رويداد مرتبط با شيوه ي زندگي نيز به يك يا چند عملكرد محدود شد. همگرايي سازه و سازمان فضايي كم رنگ شد و وظايف الگوهاي معماري مكان به تخصص هاي ناهماهنگ فضايي خانه محول شد. الگوهاي معمارانه مكان به الگوهاي ساخت و ساز بدل شدند، كه در آنها مصالح نمايانگر تشخص، سازه نماينده ي ايمني، تأسيسات نماينده ي آسايش خانه هستند و همه ي اين كالاها و تخصص ها در بازار ساخت و ساز يافت مي شوند. حال اين مقاله مي كوشد با فرض بر اينكه الگوهاي مكان خانه بر الگوي رويدادهاي جاري در آن تأثير گذاشته و شيوه ي زندگي ساكنان آن خانه را تغيير مي دهد به بررسي ويژگي هاي الگوهاي مكان و دگرگوني هاي آنها در خانه هاي معاصر بپردازد و در اين راستا به اهداف پژوهش كه شناساندن تأثيرات معماري خانه بر رويدادهاي جاري در آن به معماران و مخاطبين است به وسيله ي مطالعات كتابخانه اي، مصاحبه و مشاهده دست پيدا كند.
چكيده لاتين :
Spatial organization of contemporary houses has gone through many changes over the years. Since 1961, these changes occurred more rapidly and on a large scale due to the rapid pace of massive urbanization in Iran. In this process, the use of spatial architectural patterns, being responsive to cultural and social needs of the Iranian people over a few decades, was reduced continuously until it was forgotten. Iranian traditional lifestyle is a complex universality of primary and secondary needs. In the past, Iranian traditional houses played a key role in meeting the above mentioned needs; so that, the physical home space provided the family members, in different ages and genders, and throughout the day, week, season and year, with programs for this lifestyle. But, modern homes are completely closed boxes that are disconnected from nature. Since the fourth and fifth decades of the current century, the role of space in architectural patterns was separately transferred to materials, structures, and objects. The three dimensional space was translated into two dimensions. The realization of lifestyle event patterns was limited to one or more performances. The convergence of structure and spatial organization was faded out, and the role of spatial architectural patterns was assigned to home spatial mismatch specialties. Spatial architectural patterns turned into construction patterns, where materials represent the personality, structure represents safety, and installations represent home comfort. All these commodities and specialties can be found in the construction market. This paper aimed to investigate the characteristics of spatial patterns and their transformations in contemporary houses, and to achieve the research goals that is introducing the effects of house architecture and its current events to architectures and audiences through library research, interview and observation, with the assumption that house spatial pattern affects the current events pattern and changes the residents’ lifestyle.
