چالش هاي حقوقي اختراعات ناشي از هوش مصنوعي

در عصر فناوري كنوني، استفاده از سيستم‌هاي هوش مصنوعي در صنايع مختلف مورد استقبال قرارگرفته است. يكي از مهم‌ترين كاربردهاي هوش مصنوعي، استفاده از اين سيستم‌ها در اختراعات است. درگذشته، قوانين و البته باور عموم براين عقيده بود كه ايجاد اختراع صرفاً از عهده يك انسان يا گروه‌هاي انساني برمي‌آيد. اما امروزه سيستم‌هاي هوش مصنوعي با استفاده از الگوريتم‌هاي خاص، استفاده از مهارت يادگيري و تقليد از رفتار انساني، قادر به ايجاد اختراعات هستند. هنوز هم قوانين ثبت اختراع در سراسر جهان صرفاً انسان را مستحق دارا شدن حقوق مالكانه اختراع مي‌دانند. اگرچه افراد متعددي ازجمله برنامه‌نويس نرم‌افزار، تهيه‌كننده داده‌ها و... هركدام به نحوي در ايجاد اين اختراعات نقش دارند، پرسشي كه مطرح مي‌شود آن است كه اگر سيستم هوش مصنوعي به‌طور مستقل و بدون دخالت مؤثر عوامل انساني، اختراعي را ايجاد كرده باشد، آيا بازهم بايد اين اختراع را منتسب به عوامل انساني بدانيم؟ در پژوهش اخير با روش تحليلي-توصيفي تلاش شده است تا با بررسي ويژگي‌هاي هوشمندانه‌ي اين سيستم‌ها، مهارت‌هاي فني شكل‌گرفته در سيستم‌هاي هوش مصنوعي را در كنار مهارت‌هاي بشري مستحق دريافت حقوق مالكانه‌ي اختراع بدانيم. اگرچه برخي از متصديان بشري ايجاد اختراعات هوش مصنوعي به نحوي مستحق دارا شدن بخشي از حقوق مادي اختراع هستند، بايد به اين امر اذعان داشت كه حتي برفرض به استخدام گرفته شدن اين سيستم‌ها توسط نيروي انساني (برنامه‌نويس سيستم)، حقوق معنوي اختراع متعلق به سيستم‌هاي خودكار هوش مصنوعي است و مركز مالكيت فكري متولي حمايت از حقوق اين سيستم‌هاي هوشمند خواهد بود.