بررسي بحران هاي امنيتي پس از بهار عربي؛ مطالعه موردي: ليبي

سال 2011 نقطه عطفي براي منطقه استراتژيك خاورميانه و شمال آفريقا به شمار مي رود؛ زيرا در اين بازه زماني برخي از مردم كشورهاي مناطق مذكور در پرتو تحولات موسوم به بهار عربي به صورت دومينووار بر ضد رژيم هاي اقتدارگراي خود دست به قيام و اعتراضات انقلابي زدند و موجبات تحولات عميقي را در اين مناطق فرآهم آوردند. با اين وجود مهمترين نتيجه اي كه تحولات مزبور در پي داشت سقوط دولت هاي مستبد و دست نشانده غرب بود كه در پي آن يكي پس از ديگري از اريكه قدرت پايين كشيده شدند. از جمله حكومت هاي مستبد و دست نشانده اي كه به وادي سقوط كشيده شد، مي توان به سقوط معمر قذافي رهبر و ديكتاتور ليبي اشاره كرد كه با پيروزي حركت هاي اعتراض آميز و دخالت ناتو، نه تنها حكومت بلامنازع وي پس از 42 سال خاتمه يافت بلكه دوران تازه و متفاوتي در اين كشور آغاز شد. حال باتوجه به اين موارد سؤالي كه نگارندگان پژوهش حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي و با بكارگيري نظريه مطالعات امنيتي جهان سوم درصدد پاسخ به چرايي آن برآمده اند اين است كه مهمترين چالش هايي كه حكومت پسااقتدارگرا با آنها روبرو است منبعث از چه عواملي مي باشد؟ و اينكه با توجه به سير وقايع روي داده و فضاي حاكم بر اين كشور، آينده ليبي به چه سمت و سويي در حركت خواهد بود؟ طبق نتايج پژوهش حاضر تحولات پساانقلابي در ليبي بيش از هر عاملي منبعث از مشكلات داخلي و شكاف هاي ناشي از آن مي باشد؛ به نحوي كه پس از قذافي حكومت جديد يا پسااقتدارگرا با چالش هايي مانند تعارضات شديد قبيله اي، بحران اقتدار يا آمريت و ناامني ناشي از خشونت هاي كنشگران قبيله اي و اسلام گرايان تندرو و سلفي رو برو است.