تشديد رقابت هاي تسليحاتي و تعميق بحران هاي ژئوپليتيكي در خليج فارس(از سال 2000 تا 2015)

در طي چند دهه اخير منطقه خاورميانه و بويژه خليج فارس آبستن حوادث مختلفي بوده كه به هر صورت نشأت گرفته از عوامل متعددي نظير مسأله انرژي، دخالت بيگانگان و منازعات فرقه اي و ايدئولوژيك بوده است؛ عواملي كه هر يك به نوبه خود مي تواند در تعميق بحران ژئوپليتيك در اين منطقه استراتژيك تأثيرگذار باشد. اما يكي از عواملي كه كمتر مورد امعان نظر قرار گرفته و حداقل به صورت بالقوه مي تواند زمينه هاي تشديد چالش هاي ژئوپليتيك در منطقه را فراهم سازد، پديده اي است كه در حوزه نظريات امنيتي و بين المللي از آن با عنوان رقابت تسليحاتي ياد مي شود. اين رقابت تسليحاتي گاه جنبه بازدارندگي و تدافعي داشته كه آمادگي موشكي و تسليحاتي ايران را مي توان در راستاي آن مورد امعان نظر قرار داد و گاه با نگاه تهاجمي و يا تقابلي مورد نظر قرارگرفته كه رويه هاي پيدا و پنهان كشورهايي همچون عربستان و امارات در قبال جنگ هاي مختلف خليج فارس، لشكركشي و حمله به بحرين و يمن و نظاير آنها را در اين زمينه مي توان مورد اشاره قرار داد. به هر روي رقابت تسليحاتي در منطقه خليج فارس در طي سال هاي اخير تا بدان حد افزايش يافته كه كشورهايي نظير عربستان سعودي و امارات را تبديل به بزرگترين خريداران تسليحات جهان نموده است. با در نظر داشتن مباحث مطروحه، اين مقاله در پي واكاوي اين مسأله است كه رقابت تسليحاتي در منطقه خليج فارس چه صورت هايي داشته و چه پتانسيل هاي بالقوه و يا بالفعلي در تعميق بحران هاي ژئوپليتيك منطقه اي در آغاز هزاره جديد در پي داشته است.