نقش بحران عراق و سوريه در تخريب و امحاء تمدن اسلامي(مطالعه موردي: معماري اسلامي)

بناهاي تاريخي هر كشور بخشي از شناسنامه فرهنگي و كارنامه مردمي است كه در آن زندگي كرده اند. برخورداري كشور از شناسنامه فرهنگي قوي و كهن مي تواند به علت وجودي يك كشور شكل دهد و آن را از نفوذ فرهنگي و قدرت برخوردار نمايد. چنانچه در بسياري از كشورهاي برخوردار از تمدن كهن، نظير تمدن چين و ايران و هند و روم و ... كل يا بخشي از علت وجودي كشور را نيز همان تمدن(به همان سبك يا با صورت تغييريافته) تشكيل مي دهد. در اين ميان، سرزمين بين النهرين يك استثناي مهم به شمار مي آيد. چرا كه علي رغم وجود چندين كشور در مسير دو رود دجله و فرات و برخورداري از تأثير تمدن بين النهرين، هيچ يك وارث تمدن بين النهرين نيستند و علت وجودي اين كشورها ريشه در خواست استعمار داشته و امروزه، به دليل فروپاشي شوروي(سابق) و ايجاد نظام تك قطبي در جهان و متعاقب آن از بين رفتن عامل تمايز بخش بين عراق و سوريه از يك طرف و پيامدهاي سياست تفرقه بيانداز و حكومت كنِ استعمار بريتانيا كه موجب پيدايش فرق افراطي و جعلي در قالب اسلام گرديد از طرف ديگر، اين دو كشور بحران و بي ثباتي سياسي را تجربه مي كنند. از اين رو مقاله حاضر، ضمن اشاره به تحليل فرصت هاي پيش آمده براي نظام تك قطبي و ليبرال دموكراتيك غرب به نقش بحران عراق و سوريه در تخريب و امحاء معماري اسلامي كه بخشي ازتمدن اسلامي است پرداخته و در صدد است به اين پرسش پاسخ دهد كه بحران عراق و سوريه چگونه مي تواند در تخريب تمدن اسلامي نقش آفريني كند؟ فرض بر اين است كه بحران حاضر ويژگي هاي محلي را دستمايه قرار داده است تا نظام تك قطبي بتواند از آنچه هانتينگتون برخورد اسلام با غرب مي نامد، رهايي يابد يا دست كم آن را به تعويق بياندازد.