بررسي اثر چسبندگي خمير سيمان و سنگدانه بر مقاومت جداشدگي بتن خودتراكم

بتن خود تراكم يا بتن خود تحكيم به بتن با كارايي زياد گفته مي شود كه تحت اثر وزن خود جاري شده و با حفظ همگني از ميان اعضاي سازه اي پرازدحام و قالب هاي كوچك عبور كرده بدون هيچ گونه جداشدگي يا آب انداختگي ، فضاي خالي قالب را پر مي كند. ميزان مصرف سيمان در اين نوع بتن بيشتر از بتن هاي معمولي بوده كه باعث افزايش هزينه هاي ساخت ، مشكلات زيست محيطي و جمع شدگي خميري بيشتر مي گردد.با توجه به اينكه رواني و مقاومت جداشدگي دو امر متضاد با يكديگرند يكي از مهمترين امور در طراحي اين نوع بتن حفظ تعادل در ميزان رواني و مقاومت جداشدگي آن مي باشد. برخورداري از مقاومت مناسب در مقابل جداشدگي يكي از موضوعات مهم در طراحي و ساخت بتن خود تراكم است.همچنين امكان جايگزيني بخشي از سيمان با مواد پوزولاني از موضوعات مورد علاقه محققين مختلف بوده است. در اين مقاله سه محور مطالعاتي به طور موازي انجام گرديده است و اثر چسبندگي خمير سيمان-سنگدانه بر روي مقاومت جداشدگي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان مي دهد رابطه مستقيمي بين اين دو وجود دارد. همچنين، امكان استفاده از زئوليت و مس باره به عنوان جايگزين بخشي از سيمان در توليد بتن خود تراكم بررسي شده و ثابت شده است كه هردو ماده مخصوصا زئوليت قابليت استفاده در بتن به عنوان يك ماده پوزولاني در صورتي كه مقاومت در سنين اوليه مورد نياز نباشد را دارا مي باشند.