بررسي و تحليل مولفه هاي انعطاف پذيري در فضاهاي آموزشي با رويكرد معماري ايراني

معماري عصر حاضر در فضاهاي آموزشي با نگاه به تعليم و تربيت طراحي مي شوند، اما نگاه ديگر عصر مدرن به كالبد آموزشي اين است كه مي توان ارتباط فضاهاي بسته آموزشي را با فضاهاي باز تقويت نمود. يادگيري، بخش مركزي زندگي هر فرد است. حتي زماني كه به آن فكر نمي‌كنيم نيز اتفاق مي‌افتد، با اين تفكر كه رفتار در خلأ رخ نمي‌دهد؛ لذا راه‌هاي گوناگون رفتار، مرتبط با محيط كالبدي است. محيط‌هاي يادگيري از عناصري تشكيل خواهند شد كه در كنار هم معنادار مي‌شوند. معيارهاي فضاهاي آموزشي را مي توان چنين در نظر گرفت كه به وسيله رنگ، نور، فضاهاي چند كاربردي و انعطاف پذيري به يك كالبد مطلوب در راستاي معماري آموزشي خواهيم رسيد. با شناخت معماري ايراني و معماري زمينه مي خواهيم اين رويكرد را با تلفيق فضاهاي آموزشي در كالبدهاي اجتماعي و محله ايي گسترش داده و يك معماري نوين اما داراي المان هاي فرهنگي، آموزشي و هويتي را ارائه بدهيم. آنچه در اين تحقيق خواهدآمد تلاشي براي ارائه يك صورت بندي كلي از تحليل محتواي كيفي است كه با متمايز كردن آن از نوع كمي، آغاز مي شود همچنين نحوه كاربرد آن ها در فرايند تحقيق منجر مي گردد. بر اين اساس پژوهش فوق در مرحله نخست به شناخت و توصيف فاكتورها خواهد پرداخت كه بصورت توصيفي تحليل خواهد شد. در نتيجه با ارتقاي كيفيت فضاي آموزشي در راستاي تلفيق معماري مدرن با عناصر معماري ايراني حس تعلق و انعطاف پذيري محيط را ارتقاء خواهيم بخشيد.