حاشيه نشيني چالشي مقابل توسعه پايدار شهري (محله ي اسكان غير رسمي بي سيم شهر زنجان)

مطرح شدن توسعه ي پايدار شهري، به عنوان شعار اصلي هزاره ي سوم ناشي از اثرات شهر ها بر گستره ي زيست كره، ابعاد مختلف زندگي انساني و توسعه ي سريع شهري است. براساس برآوردهاي سازمان هاي بين المللي فعال در زمينه اسكان بشر، حدود يك ميليارد نفر از جمعيت جهان اكنون در زاغه هاوحاشيه هاي شهري يا به صورت اسكان غير رسمي زندگي مي كنند و به تعبيري شهر در هركشوري به محل تمركز ثروت وانباشت فقرتبديل شده است و همين امر پيامدهاي نامطلوبي را با خود به همراه داشته كه در زمينه هاي اجتماعي وكالبدي آنها نمود پيدا مي كند. شهرزنجان نيز به نحوگسترده اي با معضل ذكر شده مواجه است. صرف نظر از علل شكل گيري اين سكونتگاه ها در مقياس كلان و راهكارهايي كه بايد در سطح كلان و ملي براي جلوگيري از شكل گيري اين آسيب انديشيده شود، در مقياس خرد و در جهت بهبود شرايط اين سكونتگاه ها گام نخست شناسايي دقيق آسيب (اسكان هاي غيررسمي) از ابعاد مختلف مي باشد، چرا كه اين مناطق خصوصا منطقه ي بيسيم در اثر فشار اقتصادي به عنوان منطقه ي اسكان غير رسمي شكل گرفته شده است ولي در اثر فشار اجتماعي به عنوان منطقه اي رسمي در شهر شناخته شده است كه در ادامه به اين مبحث خواهيم پرداخت. لذا در اين مقاله سعي شده است تا با مطالعه و دسته بندي شاخص هاي توسعه ي پايدار به آسيب شناسي توسعه در ايران، به طور اخص در شهر زنجان و با تمركز بر محله ي بيسيم شهر زنجان پرداخته و باشناسايي دقيق منطقه ي هدف (محله ي بيسيم) ازابعاد مختلف، به ريشه يابي دلايل محروميت در اين مناطق بپردازيم.