بررسي شاخصه هاي ارتقاي كيفي محيط هاي مسكوني شهري با نگاهي به كشاورزي شهري

چكيده كشاورزي شهري، پرورش، پردازش و توزيع موادغذايي در شهرها و اطراف آن است. در واقع نگاهي است به جامعه و شهرسازي كه سرنخ هاي متنوع شهرسازي و طراحي را به سيستم هاي متنوع كشاورزي و غذايي با ثبات پيوند مي دهد. بر اساس تعريف، يك سيستم پايدار و كارآمد در جهت پاسخ به نيازهاي اكولوژيكي و اقتصادي شهر بوده و با برگرداندن هويت و حس مكان به مناظر كشاورزي وحاشيه هاي تخريب شده و يا در آستانه تخريب از تغيير كاربري و نابودي آن جلوگيري مي نمايد. علاوه بر آن مي تواند به احيا و بازسازي اين مناظر و در نتيجه به پايداري محيط شهر منجر گردد. در بيشتر كشورهاي توسعه يافته، كشاورزي شهري به عنوان تفريح و سرگرمي و موقعيتي كه افراد جامعه با كار كشاورزي از تنش هاي شهري دور شده و به آرامش ميرسند، ديده مي شود و قلمرو آن را زمين هاي كوچك رها شده در بخش هاي مياني شهر با تراكم ساختماني بالا مي دانند. حال آنكه كشاورزي شهري در تعريف صحيح خود، طرحي فراتر مي باشد. نتايج مطالعات حاكي از آن است كه به كارگيري كشاورزي شهري نه تنها در كاهش آلودگي زيست محيطي موثر است بلكه باعث بهبود كيفيت محيط زيست و ايجاد محلي سالم براي زندگي در شهر شده بلكه مي تواند به ايجاد درآمد در اين فضاهاي كوچك شهري منجر شود و از مزايايي كه كشاورزي شهري براي محيط زيست شهري به همراه دارد و خصوصاً در اجراي بام سبز و باغهاي عمودي بسيار مشهود است. كليد واژه: كشاورزي، شهر، فضاهاي مسكوني، انسان