كنترل هوشمند غلظت گلوكزخون در مدل مينيمال توسعه يافته (AMM)با استفاده از يك شبكه فازي-عصبي بهينه

بيماري ديابت ناشي ازمجموعه اي ازاختلالات متابوليك طولاني است كه منجر به بروز ناهنجاري در كنترل ميزان قند خون مي شود. ديابت نوع 1زماني رخ مي دهد كهسلولهاي بتا در پانكراس يا اصلا قادر به توليد انسولين نيستندو يا ترشحآنبه اندازه كافينيست.در اين مقاله اقدام به طراحي يك سيستم كنترل فازي-عصبي هوشمند جهت تنظيم ميزان قند خون در افراد مبتلا به ديابت نوع 1 كرده ايم.به منظور درك بهتر اين سيستم، در ابتدا سعي بر آن است كه با استفاده از يك سيستم كنترل فازي بهينه شده توسط الگوريتم ژنتيك به تنظيم ميزان انسولين تزريق شده به بيمار اقدام شود.بهينه سازي پارامترهاي كنترل كننده فازي، باعث كاهش 5 درصدي در ميزان انسولين مصرفي مي شود.از مهم ترين يافته هاي اين تحقيق، كاهش محسوس خطاي كنترل و افت شديد مصرف انسولين در حالت استفاده از كنترل كننده فازي-عصبي است،مشاهده شد كهغلظت گلوكز در بازه‌ي طبيعيِ نرموگليسمي حفظ مي‌شود و تا 78 درصد مصرف انسولين كاهش مي يابد كه نتيجه فوق العاده اي است، با اين كه تعداد توابع عضويت به نصف كاهش يافت ولي وجود يك شبكه عصبي با قابليت يادگيري، منجر به برتري چشمگير اين حالت نسبت به كنترلر فازي شد.