مطالعه مروري رابطه خودكارآمدي با خودتنظيمي در دانش آموزان

هدف از اين پژوهش مطالعه مروري رابطه خودكارآمدي با خودتنظيمي در دانش آموزان بوده است. روش پژوهش از نوع مطالعه مروري بر تحقيقات داخلي و خارجي ده سال گذشته مي باشد. در دهه هاي اخير يادگيري خودتنظيمي به عنوان يك عامل مؤثر در موفقيت و پيشرفت تحصيلي مورد توجه قرار گرفته و پژوهش هاي زيادي را به سوي خود جلب كرده است. افزايش حجم تحقيقات بر اين نظر تأكيد مي كند كه خودتنظيمي مؤثر وابسته به شكل گيري ويژگي هايي است كه اين مسأله خود باعث افزايش احساس قابليت ها و هدايت انگيزه به سوي يادگيري است. يكي از اين عوامل خودكارآمدي مي باشد كه عاملي مهم درنظام خودتنظيمي انسان است. انجام وظايف توسط افراد مختلف با مهارتهاي مشابه در موقعيت هاي متفاوت به صورت ضعيف، متوسط و يا قوي و يا توسط يك فرد درشرايط متفاوت به تغييرات باورهاي خودكارآمدي آنان وابسته است. خود تنظيمي مي تواند به آساني تحت تأثير خودكارآمدي قرارگيرند، در نتيجه حتي افراد خيلي مستعد در شرايطي كه باور هاي ضعيفي نسبت به خود داشته باشند، ازتوانايي هاي خود استفاده كمتري كنند، و از خودتنظيمي ضعيفي برخوردارند. به همين دليل، احساس خودكارآمدي، افراد را قادر مي سازد تا با استفاده از مهارتها در برخورد با موانع، كارهاي فوق العاده اي انجام دهند و لذا روابط اجتماعي مطلوب تري برقرار كنند. از اين رو باتوجه به تحقيقات انجام شده داخلي و خارجي در مورد اين موضوع در يك دهه گذشته در اين پژوهش با استناد به تحقيقات گذشته و جمع بندي آنها نشان داده شد كه بين خودكارآمدي و خودتنظيمي در دانش آموزان رابطه وجود دارد.