تأثير آموزش راهبردهاي يادگيري بر خودپنداره رياضي دانش آموزان دختر نابينا

مقدمه: طبق تعريف سازمان بهداشت جهاني(2004) ، نابينايي عبارت است از ناتواني در ديدن و يا از دست دادن توانايي بصري و يا درك محرك ديداري. بدون بينايي ادراك ما از خودمان و از افراد پيرامونمان بسيار متفاوت خواهد بود. اين ادراك متفاوت ممكن است در افراد مبتلا به اختلال‌هاي بينايي سبب بروز مشكلات عاطفي و اجتماعي و تحصيلي شود (بيرد، مي‌فيلد و باكر1997 ). كودكي كه نابيناي مادرزاد است به روش خودش از جهان تجربه حاصل مي‌كند و اين تجربه با تجربه بيشتر كودكان تفاوت دارد. بنابراين شخصيت فرد نابينا از اين تفاوت‌ها متأثر مي‌شود و مي‌توان قبول كرد كه به علت نقصي كه دارد تحت فشار عصبي و روانشناختي قرارگيرد و احساس عدم امنيت و ناكامي‌را در خود پرورش دهد (كروكشانك 1971 ). هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش راهبردهاي يادگيري بر خودپنداره رياضي دانش‌آموزان نابينا انجام شد. طرح اين پژوهش شبه آزمايشي است. نمونه مورد بررسي در اين پژوهش شامل 30دانش‌آموز دختر نابينا پايه دهم مجتمع نابينايان نرجس تهران و ستايش مشهد است كه به صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزار: در اين مطالعه برنامه آموزشي راهبردهاي يادگيري به دانش‌آموزان آموزش داده شد و پرسشنامه خودپنداره رياضي مارش به صورت پيش‌آزمون و پس‌آزمون اجرا شد. روش: داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين، انحراف معيار و...) و در بعد استنباطي نيز با روش تحليل كواريانس چند متغيريMANCOVA و همچنين نرم افزار SPSS21 مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه بين گروه آزمايش و گواه پس از انجام مداخله آزمايشي در متغير‌ خودپنداره رياضي تفاوت معني‌داري وجود داشته است. نتيجه گيري:همچنين نتايج نشان داد كه 64% افزايش خودپنداره رياضي ناشي از آموزش راهبردهاي يادگيري بوده است. بنابر اين يافته‌ها مي‌توان گفت كه آموزش راهبردهاي يادگيري مي‌تواند باعث افزايش خودپنداره رياضي شود.