تعيين اثربخشي درمان دلبستگي محور والد-كودك بر كاهش كنترل گري در مادران داراي كودكان با اختلال اضطراب جدايي

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان دلبستگي محور والد-كودك بر كاهش كنترل گري در مادران داراي كودكان با اختلال اضطراب جدايي در سال 1395بود. طرح پژوهش، نيمه تجربي و از نوع پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل مي باشد. جامعه ي آماري اين پژوهش مادراني هستند كه در سال 1395-1394 در مركز ويژه ي كودكان جهت درمان دلبستگي كودكان شان مراجعه كرده بودند. براي گردآوري نمونه از روش تمام شمار استفاده شد. نمونه گيري به شيوه در دسترس انجام شد. مادراني كه بالاترين نمره ها را كسب نمودند انتخاب و سپس به طور تصادفي ساده به دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) تقسيم شدند و سپس گروه آزمايش با بسته ي آموزشي قنبري و همكاران (2014) در هشت جلسه مورد آموزش قرار گرفتند. ابزار اين پژوهش مقياس منبع كنترل والديني كمپيز و همكاران(1986) بود. براي انجام تجزيه و تحليل داده هاي تحقيق از نرم افزار كامپيوتري SPSS نسخه ي بيست و دوم استفاده شده است ضمنا سطح معناداري در اين تحقيق آلفاي0.05 تعيين شده است. نتايج نشان داد كه درمان دلبستگي محور بر كاهش كنترل گري تاثير دارد. همچنين درمان دلبستگي محور بر تمام خرده مقياس هاي كنترل گري والديني، جز بر مسئوليت والديني، تاثير داشت.