بررسي رابطه خودپنداره كودكان با تاييد جويي در دانش آموزان مقطع ابتدايي آموزش و پرورش منطقه 4 شهر تهران

هدف از انجام اين تحقيق تعيين رابطه خودپنداره كودكان با تاييدجويي در دانش‌آموزان مقطع ابتدايي آموزش و پرورش منطقه 4 شهر تهران مي‌باشد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. تعداد 167 نفر دانش‌آموز (67 پسر و 100 دختر) از بين كليه دانش‌آموزان مقطع ابتدايي منطقه 4 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصيلي 93-94 به روش دردسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي خودپنداره كودكان پي ير- هريس (1969)، تاييدجويي كودكان تري پاتي و راوي امباست (1984پاسخ دادند. داده‌هاي حاصل با استفاده از روش‌هاي آماري تحليل همبستگي و تحليل رگرسيون گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين نمره كل خودپنداره با تاييدجويي در سطح 99 درصد رابطه معنادار به لحاظ آماري وجود دارد. همچنين تمامي خرده مقياس هاي خودپنداره به غير از وضع ظاهري و نگرش ها با تاييد جويي در سطح 99 درصد اطمينان و 95 درصد اطمينان (شادي و رضايت) رابطه معنادار به لحاظ آماري وجود دارد. همچنين ضريب همبستگي بين متغيرهاي خودپنداره با تاييدجويي (261/ 0=r) و مقدار به دست آمده آزمون t (2/60=t) با احتمال 99 درصد معنادار است. بنابراين مي توان بيان كرد كه متغير پيش‎بين خودپنداره، تاييدجويي را پيش‎بيني مي‎كند. نتيجه‌گيري: بنابراين نتيجه‌گيري مي‌شود كه، هرچه كودك بيشتر مورد تاييد قرار بگيرد خودپنداره مثبتي در خود پرورش مي‌دهد و همچنين تغيير جزئى مثبت در آن مى‌تواند كاركرد زيادى خصوصا در افزايش عزت‌نفس و مقابله با مشكلات پديد آورد.