بررسي تغييرات آلبيدوي سطح و نواحي ساحلي درياچه اروميه

درياچه اروميه يكي از بزرگترين درياچه هاي فوق شور جهان مي باشد كه كاهش تراز آن باعث افزايش سطح ناحيه خشك و شوري آب درياچه شده است. در اين مطالعه اثر تغييرات سطح آب درياچه اروميه بر روي آلبيدوي سطح درياچه و نواحي خشك شده در دو طيف امواج با طول موج كوتاه و ماوراي بنفش مورد بررسي قرار گرفته است. براي انجام اين كار تصاوير آلبيدوي 16 روزه سنجنده ماديس با قدرت تفكيك مكاني 500 متري دريافت و حداكثر مقدار آلبيدو سالانه در سال‌هاي 2002 تا 2013 در محدوده مكاني درياچه و نواحي خشك شده در هر سال استخراج شده است. نتايج نشان مي دهد در محدوده طول موج هاي كوتاه با كاهش تراز آب درياچه، ميانگين آلبيدوي سطح آن و مناطق خشك شده، به ترتيب تقريبا 4 و 1.5 برابر شده است. همچنين همبستگي معكوس بالاي(R2=0.97) بين كاهش مساحت درياچه و افزايش آلبيدوي سطح و همبستگي مستقيم (R2=0.74) بين افزايش آلبيدوي سطح و افزايش چگالي آب درياچه مشاهده مي شود. در محدوده امواج فرا بنفش نيز با نصف شدن سطح درياچه مقدار آلبيدو سه برابر و مقدار آلبيدوي بخش خشك شده در فاصله سالهاي 2007 تا 2013 به طور پيوسته به مقدار 50 درصد افزايش داشته است كه علت آن تبديل شدن پهنه هاي آبي به شوره زارها و بسترهايي ماسه اي كه آلبيدوي فرابنفش بالاتري دارند، مي باشد. افزايش مقدار آلبيدو به طور مستقيم در ميزان كل تشعشعات فرابنفش موثر بوده و مي توان احتمال وقوع بيماري هايي چون سرطان پوست و آب مرواريد را در ساكنين منطقه افزايش دهد.