ارزيابي اثرات جداساز لرزه‌اي اصطكاكي آونگي بر زمان تناوب و ميرايي ساختمان‌هاي بتني

در سال‌هاي اخير مبحث جداساز لرزه‌اي به طور خاص در طراحي لرزه‌اي ساختمان‌ها مورد توجه قرار گرفته است هدف اصلي از اين كار جداسازي سازه از زمين بجاي استفاده از روش‌هاي مرسوم مقاوم سازي مي‌باشد. تجهيزاتي كه در ايزوله كردن پايه ي ساختمان مورد استفاده قرار مي‌گيرند داراي دو مشخصه مهم مي‌باشند: انعطاف پذيري افقي و قابليت جذب انرژي. با استفاده از اين روش، رفتار ديناميكي سازه در حد امكان، در محدوده ي از قبل پيش بيني شده قرار گرفته و ميزان آسيب هاي لرزه اي به اجزاي سازه اي و غير سازه اي كاهش مي يابد. در اين تحقيق، با استفاده از تحليل تاريخچه زماني غير خطي، رفتار سازه بتني با قاب خمشي متوسط در دو حالت پايه گيردار و همچنين داراي جداساز اصطكاكي آونگي، با اعمال ركوردهاي حوزه دور، بررسي شده است. مطالعه پاسخ هاي سازهاي اعم از شتاب، برش پايه و تغيير مكان روي جداساز نشان مي دهد كه سازه داراي جداساز پايه پاسخي بسيار كمتر از سازه با پايه گيردار تحت اين ركوردها دارد اما مقدار تغيير مكان روي جداساز پايه بسيار زياد مي-باشد و اين مطلب يكي از مشكلات نيازمند بررسي در سازه هاي داراي جداساز پايه است. با بررسي نتايج، مشاهده شده است كه در سيستم جداسازي شده پريود سازه افزايش‌يافته و اين امر باعث كاهش طيف شتاب مي‌شود جابجايي در سازه‌هاي جداشده اغلب زياد است و براي كاهش آن بايد مستهلك كننده انرژي و يا ميراگر به جداساز اضافه گردد. در سيستم جداساز شتاب‌هاي طبقاتي به طور موثر كاهش پيدا مي‌كند و برش پايه در سيستم جداساز در تمام جهات كاهش پيدا مي‌كند.