مضيف- نمونه‌اي نادر از استفاده نِي در معماري بومي ايران

از دير باز ارتباط تنگاتنگي بين معماري و طبيعت به خاطر شرايط آب و هواي خاص ايران زمين وجود داشته است، كه در اين ميان در منطقه جنوب ايران با توجه به فرهنگ و شرايط محيطي و آب و هوايي منطقه اين ناحيه مي‎كردند استان خوزستان با ساير نقاط ايران باعث تفاوت‌هاي خاصي شده است كه در طول زمان باعث شكل‌گيري معماري مضيف (معماري با ني)، برخاسته از اقليم و فرهنگ منطقه،شده است. اگرچه در نقاط ديگر دنيا نيز از ني استفاده شده است، اما شرايط خاص اين ناحيه باعث خلاقيت ويژه در طراحي و سازه اين معماري شده است. بناهاي مضيف از سازه و پوسته تشكيل شده است كه كل بنا از ني مي‎‎‎‎باشد براي سازه بر اساس نياز يا بنا با بستن ني‌ها به ارتفاع لازم سازه بنا را شكل مي‌دادند و با بافت متنوع براي سقف و بدنه در نهايت بنا را شكل مي‌دادند تركيبي از سازه و خلاقيتي زيبا، بومي و منطقه‌اي كه ويژه اين ناحيه مي‎‎‎‎باشد. مضيف، معماري بومي است كه در عين يگانگي سازه و معماري، انعطاف پذيري و قابل توسعه به بناهاي متنوع بوده است كه طبيعت دوست، بدون صرف انرژي با ايجاد سايه و اجازه عبور باد از جداره با ني بافته شده هواي تصفيه شده از گردو خاك و مطبوعي را ايجاد مي‌نمايد. مبحث اصلي اين مقاله با توجه به پژوهش ميداني مطالعه، شناخت معماري مضيف و قابليت‌هاي آن مي‎‎‎‎باشد، فرضيه اين مقاله‎اي ن است كه سازهاي ساخته‌شده با ني بخشي از معماري دوست دار، حافظ طبيعت و در انطباق با محيط و بهينه مي‎‎‎‎باشد كه به دليل عدم مطالعات و پژوهش مناسب و كامل، ناديده گرفته شده است. در نهايت با كشف خصوصيات و ويژگي‌هاي معماري بومي مضيف در راستاي شناخت اصالت بومي، معماري و محيطي باعث ارتقاء و باز زنده سازي آن در عصر حاضر خواهد شد، كه مي‌تواند راهگشاي معاصر سازي اين نوع معماري بومي مي‎شود.