مطالعه ي تطبيقي كاربردعناصرتزئيني نقاشي هاي مذهبي با كاربرد زيباسازي شهري معاصر

هنر ايراني اسلامي و نيز جايگاه تزئين درآن مسئله اي اساسي است. در آثار هنري سنتي ايران، آثارهنري بسيار بي نظيري وجود دارد؛ كه يكي از كارهاي مهمي كه بايد صورت بگيرد، مطالعه نسبت اين هنر با جهان بيني آن عصر و دوره است. درمقاله پيش رو با تطبيق دونوع كاربرد عناصرتزئيني درنگاره هاي اسلامي وكاربرد زيباسازي شهري و بررسي جايگاه اين نقوش در آنها، اين سئوال مطرح مي شود كه آيا عناصرتزئيني درنگاره هاي مذهبي دريك جايگاه با همان عناصر تزئيني درالمان هاي زيباسازي شهرها قراردارند. تحقيق پيش رو با روش توصيفي تحليلي تطبيقي انجام شده و روش گردآوري داده ها به صورت كتابخانه اي است. نتايج تحقيق نشان مي دهدكه طرحها هر دو پيرو يك فرم اند و هدف درتزئين دارند بااين تفاوت كه درنگاره هاي گذشته نگاه تزئيني صرف وجود ندارد وتمامي طرحها حتي درحاشيه ها، انتخاب رنگها برگرفته ازتفكري مشترك و هدفمنداست، اما در استفاده ازعناصرتزئيني درفضاي شهري معاصر تنهابه حفظ ظواهرنقوش بدون درنظرگرفتن مفاهيم و اهداف پنهان و اصيل آنها، كفايت شده است. آنچه كه مي تواند هنرمندان رادر مسيرصحيح تري قراردهد، دارابودن شيوه تفكري همچون هنرمندان پيشين است يعني ساخت تركيبهايي نووخلاقانه براساس شيوه تفكر هدفمند آنهاست.