بازشناسي نماد شير و خورشيد بر پوش حسينيه ها

حسينيه بار معنوي و فرهنگي داشته و مكاني براي عزاداري در ماه محرم است كه با تزئينات موقتي مانند پوش (سمبل خيمه گاه حضرت سيدالشهداء(ع)) چهره اي متفاوت پيدا مي كند. اين مقاله تلاش دارد به بررسي مفاهيم نمادين نقش شير و خورشيد در سطح خيمه گاه بپردازد. نشان شير و خورشيد تلفيقي از سنن كهن اقوام مختلف بوده و سابقه استفاده از آن به دوران قبل از اسلام باز مي-گردد. نقش نامبرده در هنر و معماري دوران اسلامي نيز وارد شد و تا دوره پهلوي تداوم يافت. اين نشان در سنت هاي پيش از اسلام، مرتبط با دلايل نجومي و در ايران با آئين ميترائيسم ترسيم شده است. شير و خورشيد در دوران اسلامي در پيوند با مسائل اعتقادي و مذهب شكل گرفت و به عنوان نماد تشيع مطرح گشت. اين نماد از اواخر دوره سلجوقي و با روي كار آمدن حكومت هاي شيعي، بطور برجسته تر بر روي آثار، نقش بست. هدف اصلي اين پژوهش بازشناسي دو عنصر شير و خورشيد در فرهنگ ايران باستان و سير تحول آن پس از اسلام با تكيه بر ديدگاه نماد شناسانه است. پژوهش بر اساس مطالعه منابع مكتوب انجام گرفته و روش تجزيه و تحليل اطلاعات، تاريخي- تفسيري است. نتيجه ي به دست آمده مؤيّد اين مطلب است كه نقش هاي نماديني همچون شير و خورشيد در سطح پوش و خيمه ي حسينيه ها داراي ارزش هاي نمادين و آييني است كه ريشه در فرهنگ و باور هاي شيعي دارد. نماد ها گنجينه هايي از هنر اين مرز و بوم هستند كه شناخت آنها ضامن بقا و تداوم فرهنگ و هنر اسلامي كشور است.