تاثير شاهنامه ي كاركيا بر نقاشي زيارتگاهي و پاي گيري هنر تصويري ديني در گيلان

بقعه ها اماكن مقدسي هستند كه با آيين و باورها و خلاقيت ها هنري پيوند دارند، معماري اماكن مقدس در گيلان ويژگي معماري بومي گيلان را دارد و كمتر به معماري اماكن مقدس ساير نقاط ايران شباهت دارد.ريشه و بنيان اين زيارتگاه ها و نقاشي هاي مربوط به آن به عصر كيائيان مقارن حكومت صفويان در ايران برمي گردد.به احتمال بسيار سلاطين محلي كيايي به دليل علايق مذهبي،عده اي از نگارگران را مامور مصور نمودن زيارتگاه ها نمودند.اين نقاشي ها ويژگي عوام پسندانه دارد و به نوعي روايت بومي از دين و شريعت است. هنگامي كه ميرزا علي كيايي سلطان كيايي دستور تاليف و تصويرسازي شاهنامه را داد،اين امر سبب شد،گروهي از هنرمندان به تمثال ها و تصاوير قهرمانان ديني حساس شوند و بكوشند آيين ها و مراسم و رويداد هاي مذهبي از جمله،وقايع عاشورا و كربلا،جنگ هاي ائمه ،زندگي و معراج پيامبر(ص) را در ديواره هاي بقعه ها و اماكن را نقاشي و تصويرسازي نمايند. نقاش و هنرمند تلاش نموده ،ايده هاي مذهبي خودرا از دين و شريعت به تصوير درآورد.اين مقاله سعي دارد تاثير شاهنامه ي كاركيا را در شكل گيري نقاشي زيارتگاهي و به وجود آمدن هنر ديني در گيلان را مورد بررسي قرار دهد.