تحليل روانكاوانۀ رمان «ارميا» از سري داستانهاي دفاع مقدّس بر اساس نظريۀ ژاك لاكان

رمان ارميا را مي‌توان جزء رمان‌هاي ذهنگرا و پيچيدۀ دفاع مقدّس به شمار آورد. در اين رمان، شخصيت ارميا، پس از بازگشت از جبهۀ جنگ، با دنياي پس از جنگ و شهر در تعارض شديد قرار مي‌گيرد. اين نكته‌اي است كه مي‌توان بر اساس نظريۀ روانكاوي ژاك لاكان به آن پرداخت. لاكان،روان انسان را به دو ساحت خيالي و نمادين تقسيم مي‌كند. ساحت خيالي مربوط به يك سال آغازين حيات است و ساحت نمادين از زمان زبان آموزي و ارتباط انسان با نماد‌ها و هنجار‌هاي اجتماعي آغاز مي‌شود؛امّا گاهي اوقات انسان‌ها با محتويات ساحت نمادين نمي‌توانند كنار بيايند و بيشتر تمايل دارند در ساحت خيالي و ناخودآگاه سير كنند. اين نكته‌اي است كه در مورد ارميا صدق مي‌كند. هدف از اين مقاله بررسي شخصيت ارميا بر اساس نظريۀ ژاك لاكان مي‌باشد. جريان سيّال ذهن، روان‌پريشي و رفت و آمد‌هاي مقطعي در دو ساحت خيالي و نمادين از جمله پيامد‌هاي عدم سازگاري ارميا با ساحت نمادين در داستان مذكور به شمار مي‌آيند.