نگاهي به نقش فضاهاي جمعي در ارتقاء رواني ساكنان مجتمع هاي مسكوني

امروزه، بسياري از طراحان و روانشناسان و برنامه ريزان محيطي، توجه زيادي بين چگونگي درك محيط و تاثير رواني آن بر افراد دارد. روانشناسي محيطي ارتباط بين تاثيرپذيري رواني افراد قرار گرفته در محيط هاي مختلف مي باشد. و راه هاي موثر براي طراحي بهتر و ابزارهاي ارتقاء آگاهي محيطي در بين مردم و به رفتارهاي مرتبط با محيط فيزيكي مي پردازد. از آن جاي كه فضاهاي عمومي در مجتمع هاي مسكوني نوعي فضاي فيزيكي مي باشد وتامين كننده ي نيازهاي رواني و اجتماعي افراد قرار گرفته در آن مي باشد. هدف اين مقاله بررسي چگونكي طراحي فضاهاي عمومي در يك مجتمع مسكوني با تاكيد بر تقويت روحيه جمعي ساكنين و ايجاد و احياء تعامل انساني، كه در راستاي كلي كيفيت محيط در اين نوع فضاها مي پردازد. براي رسيدن به هدف، پژوهش بر پايه ي مطالعات توصيفي و تحليلي مي باشد و با استفاده از روش گردآوري اطلاعات از مطالعات كتابخانه اي استفاده شده است. كه بعد از استخراج اطلاعات دراين پژوهش، اين نتايج به دست آمد، كه با استفاده از علم روان شناسي محيط و توجه به مفاهيم ارتباط رواني و محيطي نوع طراحي و استفاده از ابزارهاي مناسب براي طراحي انواع فضاهاي جمعي، مي تواند رضايت مندي افراد وحس تعلق افراد قرار گرفته در اين نوع فضاها را افزايش دهد. و انگيزش افراد در استفاده از اين نوع محيط ها را ارتقاء دهد.