بررسي پايداري نقوش و هنر اسلامي پيرامون تحولات معماري معاصر مساجد

پيدايش و وجود مشتركات ريشه اي بين قشر مشخصي از مردم لازمه ي شكل و معنا دهي به مجموعه ي زيستي آنان مي باشد. از يك نگاه در بافت هاي زيستي موجود و مشخصي از سطح دنيا مانند اعتقادات يكسان است كه به مسير تكاملي معماري آن بخش از جهان جهت مي دهد و از سوي ديگر به كليت بافت هاي معماري آن بخش معنا و مفهوم ارزشي مي دهد. شايد همين ديدگاه است كه معماري هر بخش از جهان را شناسنامه ي هويتي آن بخش از دنيا محسوب مي كنند. روند جهاني شدن در عصر حاضر به خصوص در حوزه ي تبادل و تعامل انديشه ها و ديدگاه هاي گوناگون در سطح دنيا مي طلبد عناصري در سطح جامعه ي زيستي بيشتر مورد استفاده قرار گيرند كه بدون واسطه و مستقيم نقش آئينه ي اعتقادات غالب مردم هر مجموعه زيستي را ايفاء نمايند حال چه راهكار و عنصري مطلوب تر از نمود هاي معماري در سطح محيط هاي زيستي كه مستقيم در معرض داوري و كنكاش عام مردم اند. معماري مساجد به عنوان برجسته ترين مصاديق معماري برگرفته از تعاليم و هنر اسلامي است كه مي تواند نقطه ي عطف و كانون توجه تحول يا تكامل معماري در حوزه ي هنر اسلامي باشد. در اين تحقيق سعي شده بر مبناي مطالعات و تحليل ديدگاه انديشمندان نسبت به هنر- اسلامي به بررسي مصاديقي از معماري مساجد در ايران و جهان معاصر پرداخته شود. انتظار مي رود با انجام اين روند تحقيقي پژوهشگران درك ملموستري از سير تحولي معماري مساجد و مراكز اسلامي به عنوان اساسي ترين نمود كالبدي هنر اسلامي در سطح جهان و عصر حاضر پيدا كرده و همچنين تا حدودي عيان گردد كدام الگوها و مفاهيم هنر اسلامي نهفته در اين نمودهاي كالبدي در تقابل با سلايق متعدد طراحان و معماران جهان پايدارتر و ماندگارتر بوده اند.