نور طبيعي و محرميت در فضاهاي داخلي خانه هاي قديمي تبريز

معماري و نور به همان اندازه به يكديگر وابسته اند كه جسم و روح. يكي براي زنده بودن و ديگري براي حضور مادي در اين جهان به ديگري نياز دارد و آن هنگام كه نور بر جسم فضا جاري مي شود هر دو جهان مرئي «وجود» پيدا مي كنند. يكي از چالش هايي كه معماري امروز حضور نور و بخصوص نور طبيعي در معماري با معنايي فراتر از روشنايي است. در فرهنگ ايران پس از اسلام، نور هميشه نمادي از عالم ملكوت ومعنا بوده است به همين منظور در معماري اسلامي ، نور نقش اساسي دارد و اين باور كه نور پلي است ميان عالم ماده و معنا در معماري نيز تاثير خود را گذاشته است. معماران خانه هاي قديمي شهر تبريز باتسخير نور و هدايت آن از طرق مختلف به داخل بنا ، محيط خارج و داخل را به اين شيوه به هم پيوند ميدادند ولي در عين استفاده از نورگير و پنجره، پوشيدگي و حرمت ساختمان را نيز حفظ مي كردند. چگونگي رعايت محرميت و در عين حال دسترسي به نور طبيعي در خانه هاي قديمي نيازمند پژوهشي در دو بخش جدا گانه مطالعه در باب نور طبيعي و معماري، و مطالعه در باب محرميت باز مي گردد كه در اين پژوهش با نگاهي به خانه هاي قديمي تبريزبه آنها خواهيم پرداخت.تا ديد تازه اي را از التقاط عنصري از طبيعت (نورِ روز) و آموزه اي اخلاقي( محرميت) ارائه داد.