بررسي تطبيقي طراحي همساز با اقليم در بافت شهرهاي مناطق جلگه اي گيلان (نمونه هاي مورد مطالعه: شهرهاي رشت، بندرانزلي و لاهيجان)

A Comparative Study of Regional Architecture in Guilan’s Urban Contexts with Temperate Climate (case studies: Rasht, Lahijan, Bandar-e Anzali)

در قرن اخير تغييرات اقليمي طبيعت را در خطر نابودي قرار داده است و صنعت ساخت و ساز سهم عمده اي در اين آلودگي ها داشته. در اين راستا بررسي معماري سنتي هر منطقه و شناسايي راهكارهاي همساز با اقليم در آن ميتواند در بهبود وضعيت بحران زده ي محيط زيست ياري رسان باشد. در پژوهش حاظر با استفاده از روش توصيفي-تحليلي معماري اقليم معتدل خزري در استان گيلان مورد بررسي قرار گرفته است و پس از شناسايي راهكارهاي سنتي اين نوع از معماري و دسته بندي آنها، سه شهر رشت، بندر انزلي و لاهيجان بر اساس دسته بندي كوپن انتخاب و به روش قياسي مورد ارزيابي قرار گرفتند. بر اساس نتايج بدست آمده جايگزيني پراكنده و غير متمركز بناها در بافت هاي شهري اين اقليم بهينه ترين الگو براي طراحي و ساخت است و ساير راهكارها به شرط رعايت الگوي اصلي قابل اجرا شدن هستند.

In the last century, climate change has put nature at risk of destruction and one of the major contributor to pollution is construction industry. In this regard, the investigation of traditional architecture of each region and identifying the strategies in harmony with its climate can be helpful in improving the environmental crisis. In the current study using descriptive and analytical methods, the architecture of Guilan province has been studied and after identifying traditional solutions in this type of architecture and categorizing them, the cities of Rasht, Bandar-e Anzali and Lahijan has been categorized by coupons method and evaluated by the inductive method. The results show that Dispersed and decentralized replacement buildings in the urban context of the temperate climate is the most optimal model for development and design, and other approaches are applicable as long as you follow the basic model.