بهره گيري از اصول و الگوهاي قديمي باغ ايراني و باغشهر با هدف بهبود منظر شهر در طراحي شهرك هاي جديد

Taking advantage of an old Persian garden principles and patterns, and the garden city with the aim of improving the design of the new town in town

به رغم گذشت حدود يك سال از تاريخ معماري مدرن،هنوز هم معماران درجستجوي راه هايي براي زيبايي و دلپذيري زندگي شهري هستند.امروزه توجه بشر به روابط پيچيده اي كه به طور ضمني در بهره وري از كاربري هاي شهري شكل مي گيرد به مراتب مهم تر از پاسخگويي صرف به نيازي مشخص به صورت مستقيم وصريح است. از يك سو دنياي پر تنش و آشفته امروز و از سوي ديگر تاثير خوشايند طبيعت بر بهداشت روان انسان و همچنين نياز سرشت انسان به احساس نزديكي به طبيعت و لذت بردن از بخشش هاي آن،انسان،طبيعت و تامين بهداشت روان را در دنياي امروز ،لازم و ملزوم هم مي نمايد. با توجه به آهنگ رشد شهر هاي امروزي فقدان فضاي باز شهري و فضاي سبز، جهت پويايي فضا و به دنبال آن حفظ آرامش و ايجاد بسترهاي فرهنگي و اجتماعي به عنوان يك اصل به چشم مي خورد.شهر ها به عنوان مظهر تمدن و فرهنگ جامعه كه مانند موجودي زنده در بطن زندگي انسان ها حضور دارند، در ابتدا به صورت ارگانيكي و كاملا طبيعي به وجود آمده اند اما اين انسان است كه مي تواند كيفيت چهره ي شهر را ارتقا بخشد يا آن را به زوال بكشاند.بنابراين بهره گيري از يك الگوي كامل و بي نقص معماري منظر شايد بتواند پويايي و آرامش شهر ها را به آنها بازگرداند .يكي از بهترين نمونه هاي فضاي سبز كه داراي الگوهاي منظم و ساختار مشخص مي باشد «باغ ايراني» است كه از ديرباز توجه معماران و طراحان شهري را به خود جلب كرده است.اكنون كه سازگار كردن تمامي بافت شهر با اين الگو امكان پذير نمي باشد، مي توان در مقياس هاي كوچك تر در شهرك هاي جديد و مجتمع هاي مختلف اعم از مسكوني، فرهنگي، ورزشي و غيره از اين الگو بهره گرفت و با بازآفريني اين الگو با توجه به معيار هاي معماري معاصر و با بهره گيري از نظام هاي كالبدي و معنايي آن به بهبود كالبد شهر كمك كنيم.