ترانه هاي محلي گيلان و رويكرد نوستالژيك

ترانه ها ريشه دارترين و اجتماعي ترين اشعاري هستند كه پيش از آنكه ادبيات مكتوب تحقق پيدا كند، در بين مردم رايج بوده است. نوستالژي به عنوان موضوعي روانشناسي از ويژگي ها و مضامين آثار ادبي و هنري است كه در همه ادوار تاريخ ادبي وجود داشته است. در ترانه هاي محلي هم، همانند اشعار شعراي زبان فارسي حس غربت و حسرت به گذشته ديده مي شود. ترانه هاي نوستالژيك هم واقع گرا و الهام گرفته از زندگي حقيقي هستند و هم آرمان گرا. در پژوهش حاضر با روش توصيفي- تحليلي ابتدا ضمن بحث در خصوص نوستالژي، شواهدي از نوستالژي در اشعار شاعران كلاسيك و معاصر آورده شد. سپس با ورود به حوزه اصلي مورد بحث اين مقاله؛ يعني مصاديق و مولفه هاي نوستالژي در ترانه هاي محلي گيلان به جمع آوري شواهد پرداخته شد. مضاميني چون عشق و دلتنگي هاي حاصل از آن، وطن دوستي، دوري و غربت، ناكامي، حس فراق كه به نوعي با حسرت نسبت به گذشته توام گشته اند، مضموني نوستالژيك را در ترانه ها شكل داده اند. روستاها، محيط كار و زندگي، سفر و راه هاي صعب العبور، كوچ نشيني و عدم آشنايي با شهرهاي بزرگ نيز سبب گرديده آرمان ها و دلتنگي هاي مردم، در اين نوع سروده ها تجسم يابد و در نتيجه توانسته جلوه-هايي از نوستالژي را پديد آورد. نتيجه اين پژوهش مي تواند به عنوان يك طرح پژوهشي بالقوه براي تحقيقات عميق تر در حوزه معناشناسي، جامعه شناسي، مردم شناسي و ... قرار گيرد.