ارتباط زبان تالشي با زبان پهلوي آذري براساس مندرجات كتاب صفوة الصفا

زبان تالشي مشخصه هويتي قوم تالش، از زبان هاي ايراني شمال غربي است كه در طول سده هاي متمادي در پيوند با برخي زبان ها دستخوش تحولاتي خاص شده است. با اين حال آثار مكتوب درباره ريشه تاريخي اين زبان بسيار اندك است. اما به صورت پراكنده در برخي متون تاريخي به اين زبان و حوزه جغرافيايي آن اشاره شده است. در كتاب صفوه الصفا كه نوشته ابن بزاز اردبيلي در ارتباط با شناخت احوال و كرامات عرفاني شيخ صفي الدين اردبيلي در سده هشتم هجري است، در پاره اي موارد برخي نشانه ها و پيوندهاي زباني نيز به چشم مي خورد. اين امر متاثر از روابطي بوده كه شيخ صفي در عصر خود با گيلان و شيخ زاهد گيلاني در مسلك درويشي و مريدي برقرار كرد. از اين رو در اين مقاله تلاش بر آن است تا با تكيه بر كتاب حاضر و بر مبناي روابط متقابل شيخ صفي و شيخ زاهد بر يكديگر، به ارتباط دو زبان تالشي و پهلوي آذري با يكديگر پرداخته شود. از مجموع تحقيقات انجام شده با توجه به مندرجات كتاب صفوة الصفا مي توان به اين نتيجه رسيد كه روابط شيخ صفي و شيخ زاهد نقش مهمي در پيوند و ارتباط اين زبان ها با يكديگر داشته است.