نگرشي بر الفاظ از ياد رفته گويش لنگرودي شرق گيلان در آثار محمود پاينده

وقتي كه از زبان نام مي بريم توانايي و مهارتي را در نظر داريم كه ويژه انسان است و او را از ديگر موجودات متمايز مي كند زيرا قدرت درك و احساس او را توانا مي سازد. زبان دستگاهي است كه مي تواند انديشه هارا در صورت هاي كلامي و آوايي ضبط كند و كهن ترين انديشه هاي قومي و ملي را به نسل آينده بسپارد. ، اين روزها يكي از معضلات گويش گيلكي فراموش شدن اين گويش است. گويشي كه به عقيده ي زبان شناسان، شاخه اي ازپهلوي اشكاني محسوب مي شود. اين گويش،اگرچه هنوزهم بين گيلك ها،يعني قومي كه دربخش هاي وسيعي ازشمال ايران(گيلان،شرق مازندران، شمال استان تهران واستان قزوين) زندگي مي كنند رايج است،اما بررسي ها نشان مي دهد،زنگ خطر نابودي آن،مدت هاست كه شنيده مي شود. گويش مورد بحث در اين مقاله گويش گيلكي لنگرودي است. هدف اين مقاله بررسي الفاظ از ياد رفته گويش لنگرودي بر اساس آثارمحمود پاينده است. روش پژوهش در اين مقاله به روش كتابخانه¬اي-ميداني انجام شده است. آنچه از نتيجه تحقيق برمي¬آيد اين است كه براساس بررسي ها،ناخوش آيند دانستن آموزش گويش گيلكي به كودكان،از سوي والدين و در نتيجه، كند شدن فرآيند طبيعي آموزش اين گويش، مهم ترين علت مرگ تدريجي گويش گيلكي است.