توتم گاو در گويش وادبيات تالشي

توتم، باوري پيشامذهبي است كه گروهي را به باور هم ريشگي وهم انديشگي در كنار هم نگاه مي دارد. اين پندار پيشنيان كه بر گرفته از نگاه انسان وارگي به طبيعت و جهان هستي مي باشد، عبارت است از حيوان، گياه وگاهي اشيا كه قومي آن را نيا، حامي ويا هدايتگر خويش مي داند. نخستين بار ج .لانگ در قرن هيجدهم باپژوهش در ميان سرخ پوستان آمريكاي شمالي اين واژه را به كاربرد. امروزه اين باور به صورت كهن الگوههايي در زبان، فرهنگ وتمدن هاي پيشينه مند ديده مي شود. ديرينگي فرهنگ وتمدن تالش، قرار گرفتن گويش تالشي در گروه زبان هاي كهن شمال غربي ايران وماندگاري شيوۀكهن زندگي ايرانيان كه سازه اي مناسب در توتم شناسي است، مي تواند ياريگر شناخت توتم اين قوم وديگر اقوام ايراني باشد. به نظر مي رسد گاو يكي از توتم هاي مردم تالش باشد، اين مقاله برآن است كه با كمك اسطوره شناسي،مردم شناسي زبان وقصۀ پريان كه بر پايۀ پژوهش ميداني وكتاب خانه ايست، اين توتم رابررسي كند. گاو يكي از برجسته ترين توتم هاي اقوام ايراني است كه در اوستا وشاهنامه آشكارا ديده مي شود. نمود نيايي،حمايتگري وهدايتگري اين توتم بر اساس واژگان خويشاوندي، نامگذاري، بسامد واژگاني،آيين ها وادبيات شفاهي واكاوي مي شود. اين پژوهش مي تواند گوشه هايي از انديشه وباورهاي پيشاتاريخي اين قوم را آشكارسازد