بررسي ساخت آوايي گويش جويباري

گويش جويباري از گويش هاي شمال ايران است كه خط و كتابتي ندارد. اين گويش زيرمجموعه گويش مازندراني قرار دارد و به سبب رابطه‌ي نزديك با فارسي و رشد رسانه‌هاي گروهي و تحولات اخير جامعه درحال تغيير و فراموشي است و مسلماً در آينده با تغيير بافت منطقه و اجراي طرح هاي صنعتي، تغييرات بيشتري در چهره و گويش اين ناحيه مشاهده خواهد شد. اين بررسي با هدف حفظ ساخت آوايي اين گويش انجام‌گرفته است. براي يافتن ساخت آوايي اين گويش علاوه بر استفاده از 10 گويشور اين گويش با سنين و جنسيت‌هاي متفاوت از كتاب راهنماي گردآوري و توصيف گويش‌ها، تأليف دكتر رضا زمرديان به‌عنوان الگوي مناسب براي انجام دادن كار تحقيق در بررسي ساخت آوايي گويش مذكور استفاده شد. ازآنجاكه هدف گردآوري واژه‌نامه جويباري نبود، مجموعاً 200 لغت و عبارت از هر گويشور پرسيده شد. و سعي شد از ميان اين لغات و عبارت به ساخت آوايي اين گويش دست پيدا كرد. گويشوران در محل گويش متولدشده بودند و تمام عمر خود را در آنجا گذرانده بودند. 3 نفر از آن‌ها بي‌سواد بودند و همگي گويش را درست تكلم مي‌كردند. در نهايت برخي فرايندهاي واجيگويش جويباري، جدول مشخصات همخوان ها و واكه هاي اين گويش همراه با برخي ويژگي هاي زبرزنجيري و ساخت هجايي آن استخراج گرديد.