بررسي شاعرانگي در رمان جاي خالي سلوچ

در تاريخ فرهنگ و ادب فارسي، همواره شعر را مهمترين رسانه دانسته اند و عليرغم تغييرات قابل توجه در ادبيات دوره ي معاصر كه موجب رواج گسترده ي رمان و داستان در ميان آثار ادبي شد، شعر همچنان در صحنه ادبيات فارسي حضوري موثر دارد. از اين رو، زبان بسياري از رمان هاي فارسي، آنچنان شاعرانه و خيال انگيز است كه تمييز رمان را از شعر بسيار دشوار ساخته است. دولت آبادي يكي از رمان نويساني است كه عموماً داستان هايش سرشار از عناصر شاعرانه و صور خيالي است كه معمولاً در زبان شعر به كار مي روند. به نظر مي رسد تاكنون توجه كافي به نقش اينگونه عناصر در روايت داستان و تصويرسازي ها نشده است. نگارنده در اين مقاله كوشيده است تا با رويكرد زبانشناسانه به بررسي جنبه هاي استعاري و مجازي و صور خيال زبان و كاركردهاي شعري آن، در رمان جاي خالي سلوچ بپردازد و با تحليل شواهدمثال از متن داستان، كاربرد شاعرانگي در تصويرسازي و روايت قصه را در سطوح واژگاني و نحوي نشان دهد.