بررسي قابليت بازآفريني عناصر روايي تاريخ بيهقي در سينما بر اساس نظرية ژرار ژنت

اقتباس از آثار ادبي در سينماي ايران بسيار كم است. در اين ميان پايين ترين درصد اقتباس به آثار ادبي كهن اختصاص دارد. با توجه به پيشينه تعامل دو هنر ادبيات و سينما فاصله بسياري كه ميان فيلم نامه نويسي و فيلم سازي با ادبيات فارسي _ به ويژه متون كلاسيك_وجود دارد از طريق پژوهش هاي ميان رشته اي كاهش خواهد يافت. مساله اين پژوهش بررسي قابليت بازآفريني عناصر روايي تاريخ بيهقي كه _متني كهن و ادبي و تاريخي مي باشد_در سينما است. ترجيح اين پژوهش در تحليل عناصر روايي كار بر اساس نظريه ژرارژنت مي باشد وي روايت شناسي ساختارگراست و براي روايت سه سطح تعيين مي كند: داستان، متن و روايتگري. اين سه سطح به واسطه سه مشخصه زمان دستوري، وجه يا حال و هوا و صدا و لحن با يكديگر در تعاملند همچنين سطوح فراداستاني و زيرداستاني نيز از ديگر موارد مورد توجه ژرارژنت است كه تمامي اين عناصر در تاريخ بيهقي ديده مي شود. اين پژوهش نتيجه مي گيرد كه توجه به عناصر روايي و بررسي قابليت بازآفريني آن مي تواند به بهبود رابطه ادبيات و سينما كمك فراوان كند و عناصر روايي قوي متون كلاسيك، موجب غناي جذابيت درام مي شود. برخي از اين عناصر با عناصر درام مشترك است.