بازسرايي ژانر تريلوژي در ادبيات معاصر ( احياي متون، انعكاس در اشعار و آستانه‌ اي براي سبك شاعر)

بازسرايي ژانري است كه ميان ادبيات گذشته و حال آشتي برقرار مي‌كند. اثرات گذشته را از گرد و غبار فراموشي كه بر روي آن‌ها نشسته است، پاك مي‌گرداند. ضرورتي كه شاعر را وادار مي‌كند تا دست به بازسرايي بزند، وضع موجود جامعه است؛ چرا كه شاعر فضاي اجتماعي خود را با فضاي جامعه‌اي كه داستان، حكايت از آن دارد، در يك راستا مي‌بيند. بازسرايي به سه صورت، صريح، ضمني و استمدادي در شعر شاعران بازسرا ديده ‌مي‌شود. بازسرايي‌ها سه رسالت مهم برعهده دارند. احياي متون، انعكاس پيام، لحن و آوا در اشعار ابداعي شاعر، و آستانه‌اي براي ورود شاعر به سبك مخصوص خويش. سبك‌ها و ژانرهاي از جمله: اقتباس، بازآفريني، بينامتني و. .. به بازسرايي نزديك و شبيه هستند، كه مهمترين تفاوت در قالب آن‌ها است كه بازسرايي در قالب شعر با خصوصيات شعري و خلاقيت و تجربيات شاعر بازسرا، است، ولي آن‌هاي ديگر كلاً در قالب غير شعري هستند. اين نوشتار به صورت تحليلي- توصيفي، به بازسرايي و ضرورت آن پرداخته، همچنين بروز آن با چه شاعري در ادبيات معاصر رقم خورده، و با چه شاعراني گسترش پيدا كرده، بر اساس چه عوامل و دلايلي بوده، چگونه در بروز سبك شاعران و انعكاس آن در شعرهاي ابداعي شاعران، نقش داشته و رسالت‌هاي آن در چيست؟