مفهوم ديگري بزرگ و ميل به ديگري « لاكان در دو اثر سام شپارد، كودك مدفون و غرب حقيقي»

لاكان با مروري بر نظريه ناخودآگاه فرويد و با توسل به مفهوم زبان شناسي و بحث هاي ساختارگرايي توانست تحولي عظيم در حوزه نقد پسامدرن ايجاد كند. برخلاف فرويد كه ناخودآگاه را بي نظم و بي قاعده مي نامد، لاكان آن را همچون ساختار زبان پر نظم مي انگارد. طبق نظريات لاكان زبان حتي در ايجاد سوژه نيز نقش دارد.مفهوم كليدي كه در اين مقاله مورد بحث قرار مي گيرد «ديگري بزرگ» مي باشد. «ما» در نگاه ديگري «ما» مي شويم و براي تثبيت خود محتاج به ديگري هستيم.البته ديگري دقيقا به معني يك شخصيت مستقل ما نيست، بيشتر منظور زبان و يا نظم اجتماعي است كه ما را مجبور به رعايت محدوديت ها و ضوابط ميكند.از اين رو در تئوري لاكان، ديگري كانون اصلي هويت سوژه است. سوژه با ديگري شكل مي گيرد. با ديگري خود را درمي يابد و با ديگري به شناخت مي رسد. مفهوم مهم ديگر لاكان كه در اين مقدمه مورد بررسي قرار مي گيرد «ميل» مي باشد كه جدا از ديگر معنا نمي يابد و ماهيت آن متكي به ديگري است.چرا كه ديگري هم علت و هم غايت ميل است.در اين مقاله نگارنده پس از توضيحي مختصر از سه نظم لاكان، به بررسي نظريه «ديگري بزرگ» و سپس «ميل» در دو آثار برجسته سام شپارد، غرب حقيقي و كودك مدفون مي پردازد. در نتيجه با شناسايي اين سه نظم در اين دو اثر به ذات و طبيعت ناپايدار و قطعه قطعه شخصيت ها خواهيم رسيد و پي مي بريم كه شخصيت منسجم و كامل،بي معناست.