توسعه بام سبز، رويكرد كاربردي بر توسعه پايدار در شهرها با تأكيد بر شهر تهران

اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم را مي توان آغازگر موج جديدي در طراحي معماري و شهري؛ استفاده كاربردي از بام يا بالكن به عنوان فضاي قابل استفاده و كاربردي دانست. آغاز اين موج ريشه در تغييرات كيفي داشت كه شهر هاي بزرگ به دليل ازدياد جمعيت، بالا رفتن نرخ زمين هاي شهري و كمبود فضاي باز شهري خصوصا در مراكز شهر هاي بزرگ درگير آن بودند. از دهه شصت ميلادي، با مورد توجه قرار گرفتن كيفيت محيط زيست در بافت شهري و تهديد هاي زيست محيطي درشهرها ي بزرگ از قبيل آلودگي هوا، ظهور پديده ي جزيره گرمايي شهري، بحران انرژي و غيره، سبز كردن بام ها، اين بار به دليل مزاياي زيست محيطي شان و به عنوان راه حل اكولوژيك مورد توجه قرار گرفت. پس با توجه به اهميت موضوع اين پژوهش با روش توصيفي- تحليلي و بر اساس اسناد و مطالعات كتابخانه اي تهيه شده است و هدف از آن بررسي و ارزيابي سامانه بام سبز و نشان دادن مزايا و معايب اين سامانه سبز در ايران مي باشد. نتايج پژوهش نشان مي دهد باتوجه به قرار گرفتن كيفيت محيط زيست در بافت شهري و تهديد هاي زيست محيطي در شهرهاي بزرگ از قبيل آلودگي هوا، ظهور پديده جزيره گرمايي شهري، بحران انرژي و غيره، بايد سبز كردن بام ها، به دليل مزاياي زيست محيطي شان و به عنوان راه حل اكولوژيك در برنامه ريزي فضاي كالبدي شهري مورد توجه اساسي قرار گيرد. همچنين با تمام مزاياي گسترده ي زيست محيطي بام هاي سبز، بالا بودن هزينه هاي اجرايي نصب و راه اندازي، آبياري وحفظ و نگه داري از فضاي سبز اين گونه بام ها، و در يك كلام مسائل اقتصادي مانع از آن است كه اين فناوري نوين جايگاه شايسته ي خود را در شهرهاي پايدار معاصر پيدا كند.