تبيين برنامه ها و سياستهاي بهسازي و نوسازي بافتهاي فرسوده از منظر مديريت شهري (مورد مطالعه: منطقه 19 شهر تهران)

اين مقاله بر آن است، ضمن تبيين انواع بافت هاي آسيب پذير و شاخص هاي شناسايي بافت هاي فرسوده به علل پيدايش آن پرداخته و پيشنهاداتي در زمينه راه هاي برون رفت از وضعيت موجود و رونق بخشي به نوسازي در اين بافت ها ارايه نمايد. در حال حاضر بسياري از شهرهاي كشور با مسأله اي به نام بافت هاي فرسوده مواجه هستند. اين بافت ها يا هسته هاي قديمي شهرها بوده و به مرور زمان دچار فرسودگي و عدم كارايي شده اند و يا در دوران معاصر بدون رعايت ضوابط و مقررات معماري و شهرسازي شكل گرفته و از اين رو اكنون با مسائل و مشكلات بسياري روبرو بوده و اين مشكلات را به كل شهر نيز تسري مي دهند. به نظر مي رسد در بافت هاي فرسوده با توجه به وسعت دامنه و شدت مسائل گريبان گير اين بافت ها كارآمدترين رويكرد كه بتوان براي مواجهه با كاستي ها و نارسائي ها اتخاذ نمود، نيل به اهداف توسعه پايدار در عرصه بهسازي اين بافت ها مي باشد. روش به كار گرفته در اين پژوهش از نوع توصيفي- تحليلي و نوع آن كاربردي است و اطلاعات به دو طريق مطالعات اسنادي و ميداني(پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده) جمع آوري شده است. جامعه آماري اين تحقيق، ساكنين محلات بافتهاي فرسوده منطقه19 شهر تهران مي باشد. نتيجه پژوهش نشان مي دهد شناسايي نقاط قوت و ضعف مديريت شهري، ادامه روند بهسازي و نوسازي بافت‌هاي نابسامان و فرسوده محدوده مورد مطالعه، باعث اصلاح شيوه فعلي مديريت شهري شده و در نهايت گامي در جهت بهبود وضعيت بافت‌هاي نابسامان و فرسوده اين منطقه خواهد بود.