بررسي ماهيت توريسم آرام بر اساس معيار هاي طراحي شهري

Exploring The Nature of Slow Turism With Slow City Approach Based on Urban Design

توسعه گردشگري و سنعت توريسم از جمله رويكردهايي هست كه به جهت نقش بسزاي آن در توسعه اقتصادي كشورها و جوامع در دهه هاي اخير مورد توجه بسياري از جوامع و دولت هاي محلي قرار گرفته است. با اين وجود نگاه صرفا اقتصادي به توريسم منجر به آسيب هاي فراواني گرديده كه از جمله آن مي توان به تضعيف سرمايه هاي انساني، و تخريب محيط زيست در جوامع مقصد اشاره نمود. علاوه بر اين مطالعات گرايشات و علاقمندي ها در ميان گردشگران بيانگر تمايل روزافزون ايشان به مكاشفه با فضا و درگير شدن در محيط كالبدي اجتماعي جوامع مورد نظر و دوري از كليشه هاي جاري و برنامه هاي سنتي تورهاي گردشگري مي باشد. توريسم آرام يكي از انواع توريسم بوده كه توامان ضمن پاسخگويي به موارد فوق، انواع توريس اعم از توريسم محيطي، توريسم آشپزي، توريسم روستائي، توريسم فرهنگي، توريسم اجتماعي و ... را دربرمي گيرد. با اين وجود مروري بر معيارهاي توريسم آرام نشان دهنده لزوم سطح قابل قبولي از كيفيت طراحي شهري است كه جوامع مي بايست از آن برخوردار باشند. از اينروي پژوهش حاضر با هدف فراهم نمودن زير ساخت هاي لازم به منظور ترويج توريسم آرام به بررسي ماهيت توريسم آرام بر اساس معيار هاي طراحي شهري پرداخته است كه بدين منظور با بهره گيري از روش تحقيق توصيفي تحليل نخست انواع توريسم مورد بررسي قرار گرفته و سپس با معرفي توريسم آرام و معيارهاي آن، به بررسي تطبيقي معيارهاي توريست آرام و كيفيت هاي طراحي شهري پرداخته شده است.